donderdag, november 25, 2004

Bloemen

Zo'n leven zou me wel zinnen, denk ik, als ik die ochtend over het marktplein loop. Mijn auto - alweer tienduizend d'erbij, goed gereden zegt de man van Renault - heb ik voor onderhoud in de garage achtergelaten. Ik heb nog even tijd vooraleer de dag echt goed begint. Woensdag... Marktdag in het dorp. C. van J., X met Y. En A. die in de verte zwaait om mij nu al te begroeten. De versheid van vis bij de kerk, het bloemenkraam... Bloemen, exotische bloemen op het marktplein van november. Ik koop de Morgen zoals ik dat elke woensdag doe. Voor de boekenbijlage. En dan zie ik de foto. Twee ouwe besjes op een foto met een rozenkrans... Oekraine. In een plotse opwelling zie ik mij even later met mijn krant binnenstappen in de Zwarte Leeuw. Voor het eerst. Ik was hier nooit eerder. Binnen is het er, met de marktdag, schuifelen en drummen. Er valt een stilte als ik binnenkom. Niemand herkent of kent mij hier. Dit is het soort anonimiteit waarvan ik hou. Maar plots overvalt mij iets. Het gevoel plots met iedereen die hier zit op een vreemde manier verbonden te zijn. Alleen vanwege die naam die ik hier plots vederlicht hoor vallen. Karel Huvaere is overleden zegt iemand. Bijna achteloos. Ik kijk om en schud even met het hoofd. Karel... De man met de twinkel in de ogen. De man die zelf jarenlang de mensen in de dood heeft begeleid en café den'Anker met de koers en op andere dagen, dag in, dag uit, jarenlang voor ons heeft opengehouden. Hij was moe geleefd... hoor ik nog. Café den'Anker bestaat niet meer. Er is een appartementsblok in de plaats gekomen. Het eerste kijkappartement is ondertussen geopend. Het wordt stil in de Zwarte Leeuw. Ik kijk naar buiten. Het meisje van de bloemenstand schikt de bloemen. Bloemen, veel bloemen. Bloemen van en bloemen niet van hier, exotische bloemen op een marktplein in november.

woensdag, november 24, 2004

Epitaaf

"Après la mort des lapins blancs, il n’y a plus d’espoir"

Geciteerd door Andries Van den Abeele in zijn bij toeval op internet gevonden "Epitaaf voor Dirk De Witte".

Zelfklever

Idee voor een Zelfklever:
"Eerst de mensen, dan pas het volk".

dinsdag, november 23, 2004

Slijmen en slammen

Ook al mogen we dan zelf geen al te grote fans van slijmen en slammen zijn, misschien ben jij dat wél helemaal! En wellicht doe je dan op 18 december 2004 wel mee aan de eerste Waregemse Poetry Slam. Het moeten aldaar immers niet altijd gaverbeken en gegeven paarden om niet in de bek te kijken zijn! Voor meer informatie verwijs ik dan ook graag naar compagnie de urn waar ook nog heel even kan ingeschreven worden.

Meer info: http://www.compagniedeurn.be

Still Alive

Terloops hier toch ook even melden dat Meulenhoff's dagkalender 2005 ook mijn gedicht Been bevat. En dat alweer via de jaarlijkse poëziewedstrijd. De poëtische dagklapper om op te blijven steunen is overigens voor het eerst samengesteld door Menno Wigman.

Rebuten

Komende vrijdag 26/11 wordt in boekhandel De Reyghere op de Brugse grote markt de nieuwe dichtbundel van Renaat Ramon voorgesteld. Rebuten is de titel. Rebuten staan o.a. voor 'onbestelbare brieven'. Om van 'uitschot' maar te zwijgen. Inleider van dienst vrijdag is Patrick Lateur en misschien - laven we ons niet aan dezelfde bron Aristoxenos? - lopen we er elkaar wel tegen het vege poëtische lijf! Rebuten is een uitgave van het Poëziecentrum. Hieronder ruim ik graag voor deze gelegenheid plaats voor een gedicht van Ramon.

Aan Aristoxenos van Tarente

Vaak, ja al te vaak, Aristoxenos,
denk ik aan jou - meer
dan strikt genomen goed voor mij is.
Ach ja, wij laven ons nu eenmaal
aan dezelfde bron. En de god
in ons is nog niet teloorgegaan.
Ook onlangs in Athene weer -
de wolken werd opgevoerd -
en ik beklom nogmaals het Mouseion,
verlangend grootheid en verval
nog eens vanuit een verheven standpunt
te zien. En ook - je kent me -
om een groet te brengen aan de laatste man
die Athene weldaden bewees.
De zon stond stil boven de Omfalos
en ver achter de Olympische bergen
lag de wind. Zelfs geen mens
was er te vrezen - gelukkig maar,
want ik zweette als een Stygische hond.
Ik kwam op het niveau waar,
zoals je weet, de zoon van de steenhouwer
placht te zitten, en waar hij,
zoals de legende wil, de gifbeker dronk.
Even dacht ook ik te gaan zitten
op de kale, welgevormde steen
(al lag er drek van honden omheen)
maar toen verscheen jij mij, Aristoxenos,
en ik dacht: ach nee - nee, niet
op de plaats van de sofist.

© Renaat Ramon

maandag, november 22, 2004

Wat Sappho bracht

Sappho bracht ons zaterdag laatst niet de meest wereldschokkende aflevering. De editie 2004 bevatte niettemin meer dan voldoende beklijvende momenten om ze levendig in de herinnering te houden.
Van debutant Dimitri Casteleyn, die de spits afbeet en ook van Hilde Keteleer hadden we net iets meer verwacht. Casteleyn, wel degelijk afkomstig uit het nabije Aarsele en niet uit één of ander Aarselgem zoals opperkwark Piet Piryns van zijn tong liet rollen - overigens altijd weer pijnlijk om Piryns op zijn bekende neuskrullende manier over 'plaatselijke dichters' bezig te horen - las de gedichten die eerder in Poëziekrant stonden. Binnenkort verschijnt Casteleyn's poëtisch debuut en hij liet ook nog verstaan aan een roman én aan een film te werken. Dat lijkt ons wel heel veel ambitie voor één en dezelfde man. Hilde Keteleer las o.a. van a tot z een lang erotisch gedicht waarvan we het evenwel niet warm of koud kregen. Maar misschien lag dat alleen aan ons. Van goed over betere momenten tot knap tout court varieerden de lezingen van Paul Demets, Anna Enquist en H.H. ter Balkt. Wat mij betreft was het evenwel vooral Erik Spinoy die her en der de bakens helemaal wist te verzetten. Wat Spinoy las uit L., zijn komende bundel, laat het allerbeste vermoeden. Ondertussen had Willem Vermandere op zijn eigen luimige manier met een aantal gedeclameerde litanieën de show gestolen en had organisator Luc Deleersnyder per ongeluk een Panamarenko'tje op de grond laten lazeren. Het was gelukkig de enige val van de avond. Helemaal aan het eind praamde Piryns ons nog om wat langer in Ruiselede te blijven hangen. De eerste nachtvorst had de wegen namelijk erg gevaarlijk gemaakt, liet hij weten. Wat is in een naam, dacht ik even later toen ik het laagje rijm (zoals we de rijp hier plegen te noemen) van mijn ramen haalde.

zaterdag, november 20, 2004

Pletwals (De week - 2005/47)


Alweer een week als een pletwals. Voorbij! Zo voorbij, die week. Honderden foto's trokken aan mijn oog voorbij. Er door overweldigd, er door verwend... Het is maar hoe je het bekijkt. Het dagelijkse gutsen van de beelden, het onthutst niet meer, merk ik. We zijn er doodgewoon aan gewend geraakt. Dat beelden komen en dat beelden ook weer gaan, normaal mijnheer. Wat ik van de voorbije week dan toch nog even vast wil houden? Nee, in geen geval dat beeld van die mallotige verkiezingen bij onze noorderburen. Wie dan wel de "Grootste Nederlander Ooit" mocht wezen en dat het geen haar scheelde of het bleek op de koop toe nog die kale martelaar van toen en ooit te zijn. Alsof ze bij ons straks - want vergis je niet, straks wordt zo'n mallotige verkiezing ook ons niet bespaard - één of ander kopstuk van één of ander lokaal belang ook nog historische waarde zullen gaan toekennen... Het leek, daar in Nederland, warempel even op een Belgenmop... Nee, andere beelden zijn het die nog even op mijn netvlies blijven hangen. De terechtstelling van die ongewapende Irakees, de Braziliaanse gaatjesvrouw die maar liefst 2520 piercings in haar doorzeefde lijf had zitten, een verongelukte bus vol oenologen op weg naar Orleans... Tornado Tom en Sharapova die de masters won, de kleutergsm, een portret van de nieuwe kinderpremier, loslippig omdat hij nog niet anders had geleerd... De kardinaal die de handen vouwt en zegt "Met velen samenleven is een plicht"... Tja, soms moet je de storm even afzetten. Apart gaan staan en dan met overtuiging toch maar kiezen voor die ene foto. Van die ene vrouw. Slank als een rietstengel. Asgrijs. Een vrouw met klasse, dat zie je zo, icoon van toen en ooit, net zestig is ze geworden, een wat verbeten trek om de lippen: Françoise Hardy. Ze lijkt in niets meer op wat ze is geweest. Haar laatste optreden dateert ondertussen al van het gezegende jaar 68. David Bowie, lees ik, had voor haar een moord willen doen. Ik, zondagsman zonder veel scrupules, ik steel alleen haar foto. En misschien ben ik het wel die zichzelf hoort zingen: "Tant de belles choses"!


Voor nog meer F.H.: Homepage Françoise Hardy & 'Tant de belles choses'

Langlijst

Een klein maar dan wel een zwaar vermoeden... Een klein en zwaar vermoeden dus dat dit de mooiste longlist ("langlijst") is waarop men als schrijver maar kan staan. Honderdzevenveertig romans dingen in 2005 mee voor the international Impac Dublin Literary Award waarvan 29 titels in vertaling en 15 in andere talen dan het Engels. En daarvan: drie Nederlandse en twee Vlaamse boeken! Wie op deze lijst staat mag voor mijn part vaker zeggen waar het op staat.

Negens

En het kan niet op met die negens! Op Poëzierapport nu ook al een zuivere negen voor Allemansgek van Luuk Gruwez! Zondag laatst hoorde ik Gruwez in Izegem nog zeggen: "Gedichten worden geduld, niet gelezen". Met Chrétien Breukers hoop ik dat Allemansgek meer dan geduld wordt!

woensdag, november 17, 2004

Eén dag

Citaat/Citaten

"Er zijn 9 maanden nodig om een mens te maken. Eén dag volstaat om hem te doden." Uit La Condition Humaine (Malraux)

dinsdag, november 16, 2004

Sappho 2004

Waarom ik ook dit jaar tal van particuliere en andere redenen heb om komende zaterdag in Ruiselede het jaarlijkse poëziefestival Sappho niet te willen missen? Omdat ik Dimitri Casteleyn, debutant en Anna Enquist, rasschrijfster... Omdat ik Paul Demets met zijn papegaaienziekte, en Erik Spinoy, met zijn jachttochten en zijn honden in de sneeuw... Omdat ik om al wat Winter is en Waar, Hilde Keteleer, revelatie voor vele blauwe dagen wel 'ns van heel nabij wil zien en horen? Misschien... Ook... Zeker... Omdat ik de dingen van Panamarenko nog altijd wil zien vliegen in mijn hoofd en Willem Vermandere de bard en Piet Piryns de kwark wil horen neuzelen en zagen? En zingen? Wellicht. Zeker wel. Maar vooral, weet ik, dat ik ga, helemaal alleen in mijn dooie eentje, ga ik voor die ene oude meester uit Twente wiens Ster bij mij niet gauw zal doven. De enige en echte Herman Hendrik ter Balkt. Ooit was ik er bij als knaap toen hij - the poet formerly known als Habakuk II de Balker -in de jaren zeventig aldaar de plaatselijke poëzieprijs kreeg en ik het publiek van leer hoorde trekken tegen wat zij toen al zijn nodeloze mystificatie noemden. Toen al maakte ik kennis met de aardsheid en de kracht van zijn ultieme boerengedichten. De gloeilampen; de varkens en niet te vergeten Uier van 't Oosten. En later die ene titel die alle andere in de schaduw zou stellen, formule om binnensmonds te blijven murmelen: Oud gereedschap mensheid moe. De schik en het plezier in de taal, om de taal, die spreekt met de mond van H.H. ter Balkt! Dat wil ik niet missen zaterdag in Ruislee, zoals het dorp hier in de volksmond heet. Weer wil ik de hoofden naar elkaar zien knikken, ook dit jaar weer, in dat prachtige dorp van jonkmannen, opgeknapte meisjes, boeren en boezeroenen, dat zonder de poëzie (én zijn gemeentesecretaris) door geen kat zou worden gevonden.

2004/46 (Alsem)

Al is de nieuwe al half op dreef, ik blijf toch nog even haperen bij wat de voorbije week ons brengen mocht. Wat beklijft en wat van week 46 zal overblijven? Ouwe krijger Yasser Arafat die met zijn dood een tijdperk af moet sluiten... Huiselijk geweld dat alsmaar huiselijker wordt. "Zeven moorden in zes dagen", blokletterden de 'nieuws'- en andere bladen... Roger de Vlaeminck die crosscoah wordt van... Zimbabwe en noodtoestanden die maar blijven tieren... Irak, Ivoorkust, Linker-, Rechteroever... Want was er ook niet die nieuwe laag behang voor al die muffe, onverluchte kamers? In het belang van een soort Vlaanderen waar jij en ik bij klaarlichte dag niks mee te maken willen hebben... Het klonk wel zeer potsierlijk met die strepen Zarathustra d'er nog 'ns zwaar bovenop. Two thousand and one, bleef daar de tijd even steken? Nee hoor, want wat bleek? Dat de oude erwtensoep nooit zo heet hoeft geheten te worden. Lang kan het immers niet duren vooraleer al die ouwe tronies weer in hun ouwe rimpels vallen. De harde winter kon zelfs niet wachten. Die liet zich al meteen na de veroordeling (niet) kennen. Net zo blaffend als voorheen, bevestigde hij met wat hij zei uitgebreid datgene waarvoor hij net was veroordeeld en de heer Geerolf A. normaal gedeisder van nature, tactischer, slimmer, koeler, wel, enkele dagen later was zelfs hij al aan de beurt om zelf zonder vroege ijspiste een flinke schuiver te maken. "Dat ie hen niet zou vergeten, de rechters" balde ie zonder gêne het kleine vuistje. En toen was het weer allemaal theater zoals te voorzien en te verwachten was en werd het weer duidelijk wat we al jaren weten. Dat het Rancune met hoofdletter is wat hen al jaren drijft. Bitter als alsem, giftig, onkruid dat niet wil vergaan en dat altijd terug zal komen. Ik ben niet zo'n bidder maar soms bid ik voor nog veel meer boenwas onder al die oude overjaarse gelaarsde schoenen.

Rapporteuren

Als liefhebber van de betere poëzie zal het ook u niet ontgaan zijn dat "Poëzierapport" als site steeds beter wordt. Evenmin dat met de poëzie van Menno Wigman hetzelfde aan de hand is. Met andere worden: warm aanbevolen die kleine rapportjes.

maandag, november 15, 2004

Gelijk

Als het oude lemma waarin luidt dat winnaars altijd gelijk hebben nog altijd klopt dan heb ik gisteren voor één keer wel heel erg mijn gelijk gehaald. In 'het Izegem van al mijn plaatsen' (stad van bustels en skoenn) werd mij gisteren immers de "Dertiende poëzieprijs van de Stad Izegem" toegekend. Erg goed besteed, vind ik dat, die tweejaarlijkse prijs! Er waren niet minder dan 174 inzendingen van 3 gedichten en de jury, bestaande uit Christiaan Germonpre, Gwy Mandelinck, Willy Spillebeen en Jooris Van Hulle waren helemaal niet ontevreden met het bereikte peil van de inzendingen. Tot op het einde dongen voor de prijs ook nog gedichten mee van Rita Van Hauwermeiren, Patrick Cornillie, Leen Crombez, Wim Menheer en Mark Meekers. De prijs bij de jongeren was weggelegd voor Anne-Sophie Van Wesemael. Een gelegenheidsuitgave bevat gedichten van de voormelde dichters en dichteressen. Alleen jammer dat bij het afdrukken van mijn gedichten niet minder dan twee ernstige tikfouten zijn gemaakt. Mijn winnende inzending bestond overigens uit drie gedichten uit een op stapel staande cyclus "Insel Hombroich", geïnspireerd op het gelijknamige museum in de onmiddellijke omgeving van Düsseldorf. Overigens heeft ook de "banner" die al een tijdje bovenaan deze Arcadische bladzijde mag zweven alles met dat museum te maken. (Waarover later wel 'ns meer).

Update: Omdat ook 'Banners' net als het leven zelf nogal 'ns van plaats kunnen wisselen (en het hier bovenaan deze bladzijde af en toe wel 'ns wat anders mag zijn) hangt de Insel Hombroich-banner ook nog 'ns afzonderlijk op deze plaats te kijk.

vrijdag, november 12, 2004

De geur van het werkhuis (Lijstje/8)

* Hans Vandekerckhove: Before the flood
* Koen Vanmechelen: Sex & Mortality
* Laurence Carroll: Untitled 2000
* Aernout Mik: Assistent
* Ilya Kabakov: In the communal kitchen
* Jozef Felix Müller: Hazen I-XIV
* Panamarenko: Donnariet
* Mathieu Laurette: Déjà-Vu
* Tony Cragg: Fast Partickles
* Stephan Balkenho: Reiter
* Jan Fabre: Umbraculum

Labels:

Zaols

Gelezen gisteren op de wijnkaart van een stemmig tweekamer-restaurantje (luisterend naar de naam van een provincie in Zuid-Afrika) in het altijd lieflijke dorp R.:

"Larium Italië.
100 % sangiovese druiven, de diepe ruby kleur bekomt men door pelmaceratie en vatlagering, aroma's van rood fruit, zaols krieken en aardbei, in goed gezelschap bij pasta's en vleesgerechten."

Hoeft het gezegd dat er in onze gesprekken achteraf nog veel meer typefouten stonden...

Het Zuiden (Signalementen/6)

Het Zuiden lokt en laaft. Zuidwaarts gaat het! Zuidwaarts blijft het gaan. Geen andere "Real en prime-time", geen andere werkelijkheid dan die van de teruggedrongen tijd. Maar lang geen gimmick, lang geen Echternach op een ander werelddeel. Monarch-vlinders, autowrakken, de vallei van het vuur... Het hart drijft de benen aan. De stangen draaien om hun as. Krakend als een kamwiel, er is geen 'als'. Alles voor en met en op de fiets. Wat is een jaar dat in twaalf stukken valt? Maal maar aan! Van Canada tot in de Argentinië. En wat daar allemaal tussen ligt, de enige, unieke reden: fietsen om te bewegen! Fietsen om te bestaan! Moving south!

donderdag, november 11, 2004

Lippen



Hebben lippen kippen
en ogen dieren naar de zon?
Om te knipperen. A volonté?
Zijn wij allen met de haren

Tegen niemand ingestreken.
Pek en Veren, dat wel! En
Botjes en Breuken om veel
Van te genezen! Zeker wel.

En goed geweten.

Een notitie n.a.v. de tentoonstelling Eclips, 25 jaar Deweer Art Gallery
Illustratie: "Sex & Mortality", 2002, Koen Vanmechelen
Met dank aan pdw voor het beeld van de lippen en de kippen...
In de reeks 'hebben lippen kippen of is het omgekeerd?'

vrijdag, november 05, 2004

De oogst (2) (Lijstje/..)

Nieuwe romans!

* Tim Krabbé: Drie slechte schaatsers (
* Patricia de Martelaere: Het onverwachte antwoord (Meulenhoff)
* Philip Roth: Het complot tegen Amerika (Meulenhoff)
* Eduardo Galeano: Ondersteboven (Epo)
* Ghosh: Hongerig getij (Prometheus)
* Godijn: Witte tongen (Contact)
* Hanneke Groenteman: Doorzakken bij Jamin (Thomas Rap)
* Erwin Mortier: Alle dagen samen (de Bezige Bij)
* Willy Spillebeen: Steen des Aanstoots (Houtekiet)
* Ingrid Vanderveken: Nieuwe mannen nieuwe vrouwen (Arena)
* Monica Van Paemel: Celestien
* Margot Van der Straeten:
* Orhan Pamuk: Huis van de stilte (Arbeiderspers)

Labels:

De oogst (Lijstje/..)

De oogst is niet gering. Een ingekort lijstje nieuwe (en iets minder nieuwe) poëzie!

* Henk van Zuiden: Alles voor de liefde (521)
* Lucienne Stassaert: In aanraking (poëzie) (Uitgeverij P)
* Willy Spillebeen & Hugo Brems: Gedichten 2004 (Davidsfonds)
* Leonard Nolens: Laat alle deuren op een kier (Querido)
* Cees Nooteboom en Remco Campert: Over en weer
* Willy Roggeman: De gedichten 1953-2002 (Meulenhoff)
* Jan Lauwereyns: Tegenvoetig tweebenig (Meulenhoff)
* Rutger Kopland: Man in de tuin (Van Oorschot)
* Luuk Gruwez: Allemansgek (met cd) (Arbeiderspers)
* Huub Beurskens: Als met een vogeltje (Atlas)
* Tsead Bruinja: Batterij (Contact)
* Maria Barnas: Twee zonnen (Arbeiderspers)
* Marc Van Tongele: Luchthonger (Lannoo)
* H.H.Ter Balkt: Anti-canto's en de astatica (de Bezige Bij)

Labels:

donderdag, november 04, 2004

Niks nieuws

Wat Dewinter zegt? Niks nieuws natuurlijk: ’We gaan het 70-puntenplan bewaren - voor de toekomst.’ Peter Boeckx draaide een onthullende documentaire over het Vlaams Blok, en niemand mag ’m zien. (Meer daarover in Humo) ('t is maar dat we het weten en het in gedachten houden!).

Paard

Ik kan het mij voorstellen: de schilder gebiologeerd door de buitenkant, het wereld, het diverse feit uit die wereld. Berichten ordenend in zijn hoofd. Reflectie. Cerebraal. T. Bernardus van Clairvaux. ...Je wil wonen waar niemand woont. Grasland alom. Wilgen omzomen het huis. Niets dan uitzicht. Op de radio, de verhalen. De Roma-zigeuners (in Boekarest). Wanneer begon de plicht tot vestiging. Wanneer werd de reislust aan banden gelegd. Typisch voor de zigeuners: 'Het paard als reisgezel'. 'Het paard dat altijd klaar staat wanneer men het in zijn hoofd krijgt om te vertrekken...'

woensdag, november 03, 2004

Strijden, streed, gestreden

Strijden, streed, gestreden. Ook letterlievend blijven we een volkje van spelers en speeltjes. Literaire wedstrijden en prijzen, het Nederlandse taalgebied puilt er van uit. Een goed overzicht van al die wedstrijden en wedstrijdjes vind je in pdf-versie op de site van creatief schrijven. Poëzie kan (en moet, en mag) over alles gaan. Natuurlijk. Zo is dat. Dat hoeft niks nieuws te zijn. Maar dat veel van die poëziewedstrijden blijkbaar zijn om een thema te hebben, is evenmin iets nieuws. Al snap ik het nooit helemaal. "Tien jaar Stichting Jambe in Delft". Dat dient (en mag) terecht gevierd. Mét een poëziewedstrijd. Maar wat dan weer gedacht van het thema? In elk geval weer 'ns wat anders: een poëziewedstrijd met als thema... poëzie.

dinsdag, november 02, 2004

Hardleers

Wie je was en wat je nog zal zijn? Alles en iedereen. Op een dag ben je gedoemd om het één voor één en allemaal te zijn! Verblijd. Verstrooid. Verdraaid. Gedoemd te zijn als een Amerikaan op een verkiezingsdag. Brandend in de keuze tussen hoofdpijn of migraine, tussen breien of brouwen. Al dan niet een Kiesman, in een staat die swingt of niet, maar hardleers dat wel. Dat altijd! Hardleers uit roeping, hardleers uit overtuiging. Blijvend lastig, korzelig, voorgoed gedreven. En reken maar niet dat dat ooit nog 'ns verandert. Nee. Alles was je, alles zul je zijn. Onwelkom als een waarnemer. Welkom als een vreemdeling. Standhouder in Staden. Engel in Elverdinge. Man mét en man zonder boodschap. Verloren op één of andere Westelijke Jordaanoever. Verloren ergens tussenin, schabouwelijk verloren in de vertaling onderweg. Een ouwe Broken hearted troubadour in sunny Sicily gelijk.

Song van de dag: Sicily van Elliott Murphy.

maandag, november 01, 2004

Net genoeg

Een geval van timing? Just in time in elk geval, én bovendien griezelig accuraat als een plots opduikende videoboodschap van Osama bin Laden, zag ik gisteren in het Lieflijke (En Toch Nog Zwaar Door Halloween Geabimeerde) Stadje T. (...) alsnog Fahrenheit 9/11. En dat met "nog maar twee dagen te gaan"! Ik wist al één en ander over het bijwijlen grappig maar toch nogal haastig inelkaargeknutselde werkstuk van Michael Moore. De boodschap was er gisteren niet minder griezelig om. Veel nieuws zag of hoorde ik wel niet, een beetje theater zoals te zien en te verwachten was, maar niettemin... If... Als ik... Als ik een Amerikaan was geweest dan wist ik het wel. En al veel langer dan vandaag. Dubbeljoe, mister spleetoog kreeg ze niet, die stem van mij. Nog in geen honderd jaar. Maar ik ben geen Amerikaan, eerder een vermoeide Europeaan ben ik en zo komt het dat ik ze koester en ze ook blijf koesteren, dat ik de hardnekkige aanvechting heb om mijn huizenhoge clichés over Amerika (en de Amerikanen) in volle glorie te laten staan. Ze zelfs nog een extra poetsbeurt te geven tot ze blinken als nooit eerder. Al wil ik wel. Ik wil best nog wel een nieuwe poging doen om mezelf een lichte dosis antidotum toe te staan. Niet veel weliswaar, nét genoeg. Niet meer. Iets als het lezen van 'De Amerikaanse Ziel' van Rik Vanwalleghem bijvoorbeeld. En mijn oude indianenhart laten uitgaan, nee niet, in geen geval naar Amerika maar naar hen die er verblijven, wonen, resideren en daar - in bush- en bange dagen - niet eens zelf voor hebben gekozen.

Alles over de Amerikaanse presidentsverkiezingen bij vrtnieuws.