donderdag, juni 30, 2005

Cyanea Capillata (een verzuchting)


In de reeks "Waarom al die gevaarlijke dingen altijd weer zo bloedstollend mooi moeten zijn is mij een raadsel" vandaag in groot ornaat aan onze kust: de Gele Haarkwal. Cyanea capillata. Alive and well! Voorwaar geen jerrycan maar een jellykwal. Wie gebeten wordt, zo zei oma zaliger, strooie gul met zand, natuurlijk niet in de ogen maar middenin, helemaal verschroeiend middenin de brandplekken van het beest de lieve mooie netel. Al lijkt even langsgaan bij de dokter natuurlijk net zo goed een remedie.

Foto: © elasmodiver.com

Pamflet (Signalementen/10)

Niet nalaten om ook hier toch nog even dit te signaleren: Poëziepamflet!

"Poëziepamflet is een onafhankelijk non-profit ezine dat zich richt op vertalingen van moderne Engelstalige poëzie. Zij maakt daarbij gebruik van weblogtechnologie. De redactie wordt gevormd door Ton van 't Hof en Joris Lenstra."

Erg goed bereikbaar - wat wel hoort voor een pamflet dachten we - op dit adres. Ton van 't Hof - wie hij ook mag zijn - (bv. straks gastcolumnist bij de contrabassisten) - blijkt overigens ook nog op 1hundred1 regelmatig staalkaartjes af te leveren... O.a. over wat poëzie is en wat ze zou kunnen zijn... Te volgen!


Poëziepamflet: http://poeziepamflet.typepad.com
1Hundred1: http://1hundred1.20six.nl

Van de dagen: het woord!

Het woord van de dag: "spinconstructie".

woensdag, juni 29, 2005

Als ik jou was (2005/25)


Of dat lang kan duren zo'n stilte? Zeker kan het dat. Het kan hier weken zwijgen. Dagenlang valt er geen spier te vertrekken. Op onze honger zitten weten wij hier moeiteloos maanden vol te houden. Als het moet zelfs tot in september. Dit alles om maar te zeggen mijn dierbaren dat ik mij, als ik jou was, maar niet teveel zorgen zou maken. Voor niks nodig. Berichten, geschreven of niet, in de mouw gehouden of vroegtijdig ergens elders prijsgegeven, zijn er om naar uit te kijken. Of om niet naar uit te kijken. Als ik jou was bedacht ik intussen wel iets anders. Dingen als: Wie weet, misschien werkt hij wel aan dat iets groter is. Of ook niet. Misschien gaat hij gewoon op dat elannetje door met datgene waarmee ie al jaren bezig is. Gereutel en gerommel. Met een talent voor treuzelen en lanterfanten maakt hij de tijd zoek die hem gegeven is. Bakt hij Groene Bonen (Bruin). Of bedenk gewoon dat hij misschien wel op doorreis is. Zuidwaarts. In pakweg Langres door het stadje slentert en met haar die hem lief is smakkend perziken loopt te eten terwijl jij, wees gerust, wel het verste bent waaraan hij ginder denken zal. Ach, als ik jou was liet ik mij maar even gaan, bedacht ik gauw maar iets als: Hij oefent zich voor Droogvis en Algipan en scheert zijn benen voor de Tour de France. Nee, maak je vooralsnog maar geen zorgen want Prachtig Gebeuzel wordt ooit zijn deel. En Groot de Kunst die hem op een dag zal vinden. Als ik jou was nam ik dit alles graag, maar al te graag, voor waar.


© Paul Rigolle - Woe 29/06/2005 - Als ik jou was

woensdag, juni 22, 2005

Knip (2005/24)

Het lijkt op wat het is. De knip er op. Ruwe bolster, blanke pit. Een deur, een luik, een spoor... Alsof in dit laagland steeds weer bewaakt moet worden wat men wil bewaren. Alleen de dichters hier willen beter weten. Dromend van de dichtheid van steen. Met een ziel die schilfert en een huid die op de tast moet leven. Tot slot het kaf van het koren scheidend in het besef dat alles wat men schrijft zelden iets meer kan zijn dan een stroom van woorden waarvan het lijkt dat men ook die met water schrijft.


© Paul Rigolle - Do 23/06/2005 - Knip

zaterdag, juni 18, 2005

Wecker

Joris Denoo blijft een dichter naar ons Linkerhart. In het recente nummer 3 van Poëziekrant (waarin hij zich ondermeer in het niet onaardige gezelschap van Vrouwkje Tuinman, F. Starik, Gerrit Krol, Ben Cami, Ted Hughes, Jess De Gruyter - een knappe debutant! -, Bart Janssen en Stefan Hertmans bevindt) heb ik nog maar net genoten van "Oblomow in Handzame", een soort oefeningen in langzaamschap, of ik kom nog veel meer facetten van de dichter op het spoor. Blijkt dat Wecker van de wind Denoo, sinds enkele maanden in het rijtje van iedereen ook al aan het webloggen is geslagen. Via de wat rare plaats van het seniorennet lossen de Denoo-heteroniempes elkaar van geen vin. Donderdag 007, joris53marius81, Eric Otonne en Geraldine Roslare, het lijkt wel allemaal familie van en met elkaar te zijn. Brief aan mijn zoon/Hersenstorm (Joris Denoo), Deze kant boven (Bjarne Donderdag), Meester in de Vakken (Eric Otonne) en Moord! (van Geraldine Roslare), ik heb een zwaar vermoeden dat het één voor één wel 'ns hoofdstukken kunnen zijn uit de boeken van eenzelfde niet te stelpen bron.
"Ik geraak er geen wijs uit", zeggen ze hier in het Handzame van al mijn plaatsen, "en zeker niet aan diene jongen met zijn Varkenshaar..."

Ps. Naar ons gevoel lijkt het ondertussen stilaan tijd geworden dat onze vrienden van Poëziekrant eindelijk 'ns aan een stevige update beginnen te denken. Op de Poëziecentrumsite dateert het laatste nummer immers al van december 2004.

Elke dag

Kleine notitie voor de nimmer weg te vlakken Lastige Bruggeling in mij: Zo gaat het. En zo blijft het gaan. Elke dag herbergt in zich behalve een dosis vreugde ook die fikse punt verdriet. Moeilijk te dragen droefenis: elke dag verdwijnt een stukje geheugen van de stad. Een onverbiddellijk mesje snijdt pijnlijk precies en bijna ongemerkt telkens weer wat weefsel uit het Corpus weg. Geen lievemoederen aan. Zo is het, en zo blijft het gaan. Mag ik van hieruit de familie en vrienden van Freddy Cosaert ("Freddy van den Delhaize van op de markt waar ik in rokerstijden de Bastos haalde waar ie zat") veel sterkte toewensen. Dat mag ik!

donderdag, juni 16, 2005

Recept (De week - 2005/23)

Ik beken: ik ben een preibezorger! En ik zal het blijven! Voor die aimabele dagloner onder onze dagelijkse groenten, voor die opgeschoten, schitterende slungel van een Allium porrum wil ik blijven pleiten. En in dit pleidooi sta ik niet alleen. In mooi gezelschap ben ik. Nero, de Romein én keizer was een fan, lees ik, en Cadwallader, een Engelse koning van weet ik veel wanneer, heeft de paria van al onze hete vuren ooit als herkenningsteken voor zijn troepen gebruikt. Moet iets geweest zijn, zo stel ik me voor, als: "Op mijn teken, hef hoog die Prei!". In elk geval: zo goed als onuitputtelijk is die vriend van mij. Goed voor alles, goed voor veel. Daarvan op een dag eigenhandig - en van geen mens gestoord - een taart te mogen bakken! Met pastinaak of met pruimen... Met leerdammer of met kip. Hoe eenvoud een recept kan sieren! Men neme... Men neme wat men niet kan laten. Twee stengels prei in ringen gesneden. Verder alles wat men maar hebben wil: olie, kerrie, geraspte wortel, melk, zout, eieren (2), meel, tijm en kaas. Men warmt een oven voor; bekleedt een bakvorm met wat deeg. Olie en prei verwarmen. De prei daarna - kill your own darlings - daarin te mogen smoren! Wortel, tijm en zout. Stoven, roeren, mengen... Bakken! Kaas die op het laatst zal smelten. En tenslotte pelt en spelt men, met een hartige hap van wat hierboven staat en iets dat fonkelt in een glas, ook nog 'ns een keer het woord... Men doet het werk opnieuw. Prei! Weinig woorden in het Nederlands klinken net zo prettig als het woord 'prei'. Of het zou moeten zijn dat ze qua kleur en klank in staat zijn om helemaal in hun dooie eentje en in één moeite door ook nog 'ns het woord 'taart' te doen vergeten.

(© Paul Rigolle - Woe 15/06/2005 - Recept

vrijdag, juni 10, 2005

Nooit twee

Graag genoteerd dat er een nieuwe dichtbundel van Koenraad Goudeseune zit aan te komen. Na de roman Vuile Was (1993 - nominatie NCR-prijs), Dat zij mij leest (eerste dichtbundel uit 1998) en het brievenboek Onuitsprekelijk is wat wij over de liefde zeggen (1999) is er heel binnenkort Zen uit eigen werk bij uitgeverij Atlas. De bundel wordt op vrijdag 24/6/2005 om 20 u. voorgesteld in het lunchcafé van boekhandel Walry, Zwijnaardse Steenweg 6, Gent - (09/222 91 67 - boekhandel@walry .be)

Ik loop zo vaak verloren dat ik dat nauwkeurig kan.
Koenraad Goudeseune

Een andere bundel waar ik vandaag met jou naar uitkijk is de nieuwste Mark van Tongele. Het gaat om de verzamelbundel Gedichten die vanavond om 20u15 wordt voorgesteld in 't Arsenaal in Mechelen. Inleiding Yves T'Sjoen. Gedichten is een uitgave van Lannoo.

En omdat er ook in juni "nooit twee zonder drie zijn" mag ik onszelf ook met enige klem attenderen op Splash. Een boekje van Jan Lauwereyns waar we niet van terug zullen hebben en dat uitgerekend ook al vandaag - wat is er toch aan de hand met deze in mijn geval bloody U2-ticketloze dag - zou moeten verschenen zijn.
Lauwereyns lijkt ons, naar is aangekondigd, in Splash op een mooie lange reis te vergasten:

"Op muziek van Alban Berg voert Lauwereyns ons mee langs een duizelingwekkend betoog, onder meer via Darwin, Wittgenstein, Deacon, Hofstadter, Van Bastelaere, Heidegger, Damasio, Penrose, de Russische futurist Chlebnikov, de Amerikaanse l=a=n=g=u=a=g=e poets... En langs de taal van apen, waarover Lauwereyns als geen ander kan meespreken. Telkens koppelt hij zijn voorlopige conclusies terug naar de poëzie van H.H. ter Balkt. Uit een zee van opzienbarende gegevens duikt Lauwereyns uiteindelijk op en hij snelt naar zijn driejarige dochtertje. Dan moet hij constateren dat de mens, en dus de dichter, het nooit zonder betekenis kan stellen."

Eén en ander werd eerder ook al aangekondigd bij de muziekmakers van Contrabas en op Parlando.

woensdag, juni 08, 2005

Meel (De week - 2005/22)

"Die namen! Vanwaar je ze telkens weer blijft halen, mijn waarde Jiroflée... Week in, week uit, het is me wat. Zo makkelijk lijkt het je af te gaan. Als leken ze uit de mouw geschud. En waarom ook niet. Dat wat het eerst in je opkomt hoeft er niet eens zo heel ver naast te zijn. Een fragment, een scherf, de opname van een moment. Het luikje toeval dat ook in jouw hoofd wel altijd openstaat. En gelijk heb je! Zelf zoek ik het graag wat verder dan het is. Bij jou gaat het anders toe. Je ziet wat je zegt en wat je zegt heb je gezien. Benoemen gaat bij jou vanzelf. Benoemen doet geen zeer. Dat is wat jij mij leert. De namen komen, de namen gaan. Ze schuiven aan jouw lens voorbij. Je klikt, houdt vast, drukt af. Just the way it is. En daarmee genoeg, en daarmee gedaan. Als een veelvraat klik je. Gulzig, goedaardig... Miereneter slaat zijn poten uit. Een wroede vader van nooit genoeg. Frontkok die op de potten tikt. De namen, je spelt en spreekt, je spuwt ze uit. Trol in Ieper. Paarden, bloesems. De farwest van nabij. Week in, week uit, het vaste ritueel. Hekkedaken, Rodin zijn vaste kop. De loods in Zulte, boer in Tongeren en in Kanegem wacht Briek in de gietvorm van zijn Brons. Blokjes spek, de bandenman, Salomé en het verdrukte land. Een dikke schot ("fatschot"), de paal die hij in zijn handen heeft. De velomeiden, de trap- en tankkids van de tijd. De wereld is een feest. Je legt het vast. Nestkast, taai kasteel, knakkers tussendoor. Calorieënberg. Eigeel voor de hemel. Voedsel voor het dier. En jij, jij hebt meel!"

© Paul Rigolle - Woe 08/06/2005 - Meel

maandag, juni 06, 2005

Gedachte (nr. 314)

"Wie al zijn kippen de nek omwringt hoeft niet verbaasd te zijn dat hij daarna geen eieren meer vindt..."

P.R. - Gedachten voor onderweg - Ma 06/06/2005

Knieschijven

Goed nieuws: Goddeau is opnieuw in de ether!
Navolgend bericht ontvangen: "Het goddeau-revenge-squad moest er bijna knieschijven voor verbrijzelen, maar uiteindelijk is de miserie na een weekje tandenknarsen opgelost. De domeinnaam goddeau.com is terug in onze handen. Ga dus snel naar goddeau voor een vette update!"
Waarop wij (niet langer wachten op maar) meteen de daad bij het mailtje weten te voegen:
Goddeau

Niet de wieken

Niet de wieken van een vliegtuig. Geen bowlingkegels op hun kant. Evenmin een aantal voorhistorische Ufonauten die met een gijzelaar in de weer waren. Onderstaande foto (die hier ooit heeft gestaan) vlakt uit wat nog niet helemaal geweten was...

zaterdag, juni 04, 2005

Teenwilg

Eén van de aardigheden van het wonen in oude huizen is dat je ze een leven lang kunt renoveren. Zo is het hier tijd geworden om eindelijk de badkamer en de keuken aan te pakken. En bang ben je niet. Wat zou je! Je krabt en krast. Je valt de muren aan. Breekt er één af. Voor afbreken blijk je zelfs enig talent te hebben. Je gooit met oude stenen. Want de berging, die zal straks bij de badkamer horen. Je zwoegt en je zweet. Maar een halve dag later is het al zover. De verzuring schiet sneller dan jouw schaduw. Zo blijkt. Kramp tekent zich al af tot achter je oren. Elke vezel, elke spier in dat ouwe lijf van jou staat stijf en stram. Rechtop. Van de stress en van de pijn. 's Anderendaags en de dag daarna is het nog erger. Je raakt nauwelijks het bed nog uit. Veters zijn een nachtmerrie geworden en voeten onbereikbaar. Je hijst jezelf in je auto en rijdt als een wrak de weldoende rust van een dagje pc's en ronkende administratie tegemoet. Het dossier- en dingenmens is blij dat het mag herademen. Als je aankomt ga je zitten en daar blijf je. Als vastgevezen. Tegen de avond kost het je vijf minuten en meer dan gewone moeite om opnieuw van achter het scherm vandaan te komen. Je fluit van bewondering voor iedereen, elke man, elke vrouw die jaar in jaar uit de kost verdient met niks dan het werk van zijn (of haar) eigen handen. Het besef wordt pijnlijk: Als straks de Barbaren komen en we het met zijn allen op een lopen moeten zetten, zul jij als één der eersten vallen. Sneuvelen op het veld van eer. Het is nu wel duidelijk. Dat ongetrainde lichaam van jou zal - als het straks moet lopen voor zijn leven - wel heel slim uit de hoek moeten komen om te overleven. En nog pijnlijker is de wetenschap daarbij dat als je zinnen schrijft als "Zijn lichaam had de taaiheid, de wis- en waarachtigheid van een teenwilg..." het voor altijd over dat van een ander gaat. Handenarbeid... Kleine renovaties. Een huis om een leven lang te verbouwen. Er valt wat van te leren!

Het woord van de dag: "teenwilg" (en o, dat stremmen van de melk...)

(Nog eens) Een zin

"Het wintervet blijkt van een veel krachtdadiger soort te zijn dan hij ooit had durven denken."

donderdag, juni 02, 2005

De tien geboden van Roland Garros (Lijstje/15)

* Lengte houden! Lengte!
* Never forget: 'It's a mind game'!
* Verzorgen die 1° opslag!
* Af en toe wat slice, kort en laag...
Zo! Ja!
* Verschroei haar met die backhand!
* Naar het net!
* Leg neer die drop volley! Ja, daar.
Waar je hem hebben wil!
* Laat die hard-hitters zich
maar vergalopperen!
* Breek ze!

* Allez! Komaan Justine !!!

(P.R. - Do 02/06/2005 - Cat. Ingelijst en wel)

Labels:

woensdag, juni 01, 2005

Ook dat was (De Week/21)


"In die dagen... Weinig was ons vertrouwd. De wereld opende zichzelf als een schelp. Nieuw was nieuw. De eerste uren van de dagen klonken als de klank die nu uit versgegoten klokken komt. Alles was nog niet gedaan. En niets van wat nog moest worden uitgevonden bestond. Je noemt het maar! De mobilofonie, de fotografie, de ergonomie... Het volautomatische, de afstandsbediening, de webcam en de hanenkam... Niets van dit alles! Straks duurde lang en van de trage historici die ons nu de wetten spellen was nog lang geen spoor bekend. Laat staan het concept. Driftig probeerden we de eerste kladversies uit. Ook dat was de eerste dag. Van slijpen kwam gesleep en punten aan de pijlen. Niemand hield ons tegen. Van ons had niemand weet. Naamloos waren we en geborgen zonder huis. Geen kat die wist van de afdruk die onze tanden achterlieten in steen."


© Paul Rigolle - Woe 01/06/2005 - Ook dat was

Een soort 'Neen' dat niet kan deugen...

Ook maandagavond het late journaal gezien? Perpignan in brand. Rellen, geblakerde gevels, auto's in de fik... Of het een éénmalig incident of een catharsis was, daarover wil ik het hier even niet hebben. Ik ken niet alle gegevens. Een pak informatie ontbreekt mij, dus hoor je mij niet oordelen. Wel maakt het beeld van dat brandend Perpignan alweer pijnlijk duidelijk wat we allanger weten. Dat we op deze verdomde aardkloot gedoemd zijn om samen te leven en daar een vorm voor te vinden die aanneembaar is. De problemen zijn allang elke grens voorbij. Niet die van één land alleen, maar van een continent. De oplossing kan - tot spijt van wie't benijdt - alleen een democratische én een politieke zijn! Een moeizaam proces van spelregels, overleg, en een geschrift waarin die regels liggen vastgelegd. Het Franse 'Non', het Nederlandse 'Neen' van straks aan alleen al het principe van een Europese grondwet... Het stemt me droef. Want makkelijk is het wel om aan de kant te staan. Met een kop die kritisch staat van al het opgespaarde zuur. Neen, dat 'Neen' van ons is een soort 'Neen' dat volgens mij totaal niet kan deugen...