woensdag, maart 30, 2005

Bocht (De week - 2005/12)

"Vertel me van het blauw. En van het wit
dat in ons jaagt en jakkert, en ons
hard en kaal elke bocht om laat gaan"

zondag, maart 27, 2005

Klokken (Lijstje/12)

Je kunt er het uur gelijk op zetten! Op de dag dat al mijn bronzen klokken zijn teruggekeerd vallen mijn geliefde tijdstippen allemaal een uurtje later...

05:17
06:20
07:21
09:31
11:44
11:55
12:00
14:05
17:31
19:09
20:44
21:13
23:02
03:48

Maar zelf ben je natuurlijk wel geïnteresseerd in een net iets interessanter lijstje! Bekijk in dat geval dan toch maar even de 20 mooiste 'cherished albums of all time' van Tom Waits. Het lijstje stond laatst in de reeks 'Waar de sterren naar luisteren als ze er tijd voor vinden..." in The observer (de krant). Voor nog meer Waits-voorkeuren moest je uiteindelijk naar The Observer Blog.

(Via de immer onvolprezen witruimtes van De Leeskamer!)
(Zo 27/3/2005 - cat. Muziek/Lijstjes)

Labels:

zaterdag, maart 26, 2005

Alles

Citaat/Citaten

"Alles is al eens gezegd", zei de cynicus.
"Maar er is nog nooit geluisterd", zei de optimist.

© Freek de Jonge

vrijdag, maart 25, 2005

Kaal

Annotaties (4)

Flarden, echo's, notities... Aantekeningen en annotaties... Het stuift, en stormt er van, dit voorjaar! Maar alles en ineens, dat kan natuurlijk niet. Dus enkel een greep. Een kleine graai. "Uit het boekje". Flinterdun de beelden, een reeks. Meel. Verstuiving. Versterving. In de tuin ligt het bovendien breed en uitgesmeerd op ons te wachten.
Emplooi?
EMPLOOI!
...
Weet je 't nog? Weet je nog hoe men in de barre kou stond te vertellen wie hij was geweest? Poesjkin keek op ons neer. Het klappertanden kwam ons nader staan en de naam die viel was alleen die van Francesco Bartolomeo Rastrelli. De man die tekende voor het ontwerp van het Winterpaleis. Daar hoorde ook toen al meer dan één uitroepteken bij. Bij zo'n man wel minstens drie!!! Later kwam nog meer: "Het verhaal van het paleis in Sint Petersburg" (link). Venetiaans, 18°Eeuw, de jaren, dat ene jaar, het jaar 1752. Dat weet ook nu nog, zeer tot onze tevredenheid, Henk Van Os : "Zien is genoeg. Zien is geloven, zien is genoeg. Henk van Os is een kijk-mirakel: hij heeft zijn leven lang beelden gezocht, naar kunst verlangd..." Winterpaleis... Hermitage, Nederland. En niet te vergeten, als je er ooit komt, in Riga: het Rundale Palace. Een omweg is een leven!
...
Hoorde ik laatst Allard Schröder n.a.v. zijn nieuwste boek ("Felix Favonius") op radio 1 niet zeggen: Wel, er zal altijd 'weer' zijn. Weer (goed of slecht) is er immers altijd... Ik moet toegeven dat het in mijn werk vaak regent... Of dat toeval is? Of regen in mijn persoonlijkheid steekt? (Zou mijn vraag geweest zijn, indien ik in de mogelijkheid was geweest... Het hem te vragen bijvoorbeeld).
...
Het regent en er wordt geregend. Bij hem thuis en elders! Zeker doet het dat! En hij? Hij kijkt niet op, blijft stil. Een leven lang, een leven later heeft hij als niet één naar kunst verlangd! (Alsof ook dat een vorm van wachten was...)
...
SKREI. Het woord! Ik schrijf het op. Ik wil dat het een titel is (een titel voor een gedicht, of voor nog iets anders, iets kaals misschien!). En dan, die andere titel, waar je ook al een flinke tijd zoet mee bent: VERONESE...
...
Kaal schrijven! Ho maar! Kaal, kaler, kaalst! Om ter kaalst! Kaal schrijven, dat is wat iemand als jij op een dag echt moet gaan doen! Dat is nog 'ns iets waar men naar verlangen kan. En niet alleen vandaag. Nee! Schrijven zoals men alleen maar schrijven kan. Schrijven, even, heel even hard en knappend uithalend, schrijven zoals men alleen maar schrijft in het woord FORNUIS. (In de zin "Weg van het fornuis" bijvoorbeeld)...
...
Enzoverder. Enzovoort.

Rubriek: Nootboek

Linkwerk:
O.a. te lezen: Henk Van Os: Zien is genoeg - Er wordt geregend - Het verhaal van het paleis in Sint Petersburg - F.B.Rastrelli - Hermitage, versie Nederland - Rundale Palace in Riga - Allard Schröder.

Labels:

woensdag, maart 23, 2005

Brussels (De Week 11/2005)

"Brussels, here I come"

dinsdag, maart 22, 2005

Jeanneke




I.M. Jeanneke Boon 1915-2005

Meer info o.a. op: Louis Paul Booncentrum en Louis Paul Boon-net.

maandag, maart 21, 2005

Versus (3) - Echo van Neruda

Op maandagochtend een verre, oude echo... Bij het begin van de lente lijkt zich (oef! En eindelijk!) ook wat aangepaster en crocusachtiger lenteweer te willen aandienen. En werkwoorden die plots lateraal tegenover elkaar gaan staan: willen versus wensen bijvoorbeeld. Lente en werkwoorden dat gaat heel goed samen, denk je nog. En dat meen je. Zeker ook wanneer even later, plots en waarvandaan, die oude echo tussen al jouw werkende woorden staat. Die verweerde, oude echo van Neruda:

"Ik wil geen wortel zijn..."

zaterdag, maart 19, 2005

Omega Minor

Iets ongerijmds heeft het wel! Duimen voor een boek dat je nog niet eens gelezen hebt. Vanavond - tijdens de rechtstreekse uitzending van de Gouden Uil 2005, zegmaar een soort Eurovisiesongfestival voor boeken - zal ik niet duimen voor Pfeijffer, Grunberg, De Martelaere of voor Westerman... Nee ik heb het vanavond absoluut voor het boek met de allerlelijkste kaft: Omega Minor van Paul Verhaeghen. Hoewel ik hier openlijk wil toegeven nog geen enkel van de genomineerde boeken te hebben gelezen weet ik wel waarom Omega Minor de Gouden Uil moet winnen. Ik kocht het boek weken geleden bij DeReyghere en trok er mij even intens mee terug bij een koffie in Craenenburg. Zoals altijd met nieuwe boeken aarzelde ik niet lang en bracht het boek in één vloeiende beweging net even tot bij de neus. Ik snoof en rook de inkt, de bladen, de harde, lelijke kaft. Een Italiaanse vrouw waarvan ik al meteen gevonden had dat ze een beetje op de moeder uit La meglio Gioventu leek, betrapte mij bij het stellen van mijn daad. Meteen glimlachte ze naar en wellicht nog meer om de wildvreemde man die aan haar overkant in Craenenburg naar een voor haar onleesbaar boek te staren zat. Heel even, zo heel even maar, leek het alsof er iets intiems ontstond. Sindsdien stel ik het lezen uit. Over het boek, toch wel een hele dikke turf, ben ik nu al heel tevreden. Af en toe blader ik er tussen de bedrijven door even in en laat met mondjesmaat een paar zinnen tot mij toe. Iets als wat ik bijvoorbeeld op bladzijde 345 van de tweede druk zie staan:

"Stella heeft mijn blik gevolgd. 'Mannen schieten te kort', zegt ze. 'Maak daar maar een motto van.'

Vanavond (lang na Milaan-San Remo) op al Uw schermen: de uitreiking van de Gouden Uil


Aardbeienprinses

Milaan-San Remo... Er zijn in het verleden al schitterende quotes over genoteerd (én gepubliceerd). Eén voor één om in te kaderen, ik weet het, maar wat mij betreft is en blijft Milaan-San Remo een echte klotenklassieker... Een draf- en strontkoers met de pretentie van een hindernissenren. Koers van amper 300 meter! Straathoekwerkster die het waarachtig en wel om weetikveelwelke reden heeft geschopt tot aardbeienprinses. Want zeg nu zelf: wie kan een klassieker helemaal au sérieux nemen als ie voordien is gewonnen door een saloncoureur én filmster, een halve filistijn als daar is die enige echte Mario Cipollini? Poggio di San Remo! Jij ouderwets obstakel, heuvel die nog niet eens een helling is om naar uit te kijken, nooit zal ik aarzelen, zelfs al had Eddy in zijn heroïsche dagen zeven keer ogen op zijn rug, ik noem je en blijf je noemen: jij omhooggevallen bult der bulten... Kom hier dat ik jou niet beklim maar platswals en dichtklap als een open boek, met de opgedreven krachten, de spetterende turbo van een exploderend voorjaarspeloton.

De Sint-Jozefsklassieker Milaan-San Remo valt vandaag op de dag waarop ie destijds altijd viel en waar ie voor is gemaakt: 19 maart, het feest van Sint Jozef! Vanaf 14:50 ook op al Uw schermen! (En o ja, voor ik het vergeet, mijn favoriet, da's nummer 56, Stuart O'Grady!)

Versus (2)

Soms noem je het een implosie, het inklappen van, of gewoon één van de dingen die op een dag gebeuren. Een andere keer heet het dan weer een regelrechte ramp. In elk geval kan de Nucleus-crash van donderdagavond laat ("heb ik die databank echt met mijn eigen ogen uit elkaar zien knallen?") mij niettemin nog - van land tot land - in Versus (2) inspireren tot de volgende vraagstelling:

calamiteitenfonds versus rampenfonds

vrijdag, maart 18, 2005

Implosie

Geëxplodeerd of geïmplodeerd? Wie weet wat er gisterenavond met deze arcadische jachtvelden is gebeurd mag het mij laten weten...
Het begon met de comments. Gewoon nog wat commentspam weghalen, dacht ik... Zo gebeurd.... Maar plots was het over... Koudgepakt! Volop onderuit geschoffeld. De wolk gleed mij uit de vingers en spatte uiteen waar ik bijstond. Zo snel kan het gaan... Zo snel gaat het! Murphy meets Nucleus in Arcadië... De komende dagen zoek ik uit wat er alsnog aan te verhelpen valt. En hoe groot de schade is die ik moet beperken. Voorlopig moeten we het doen - het lijken nu wel helemaal de jaren Stilletjes - met een simpel Bloggerjasje. Wordt vervolgd!

(Vrijdag 18-3-2005 6:37:39)

donderdag, maart 17, 2005

Formica

"Neef Gaston sprak dialect. Een dialect dat ik uitstekend begreep, maar toen hij me daar boven dat gebarsten formica uiteenzette waarom mijn vader zich zo bezopen gedroeg, deed hij extra zijn best. Zijn exacte woorden, zijn barbarismen ben ik nagenoeg vergeten. Ik heb zijn relaas herschreven. En afgezien van een paar uitdrukkingen, fragmenten die in mijn hoofd zijn blijven hangen, ben ik vergeten hoe plastisch die taal was, die taal die voor Gaston de enige echte was, waarin zijn woorden niet de schaduw van de dingen en de onmenselijke momenten waren, maar waarin hij me zijn leven openbaarde en me nederig alles aanbood wat hij aan gruwelijke, verwoeste, bloedige, wrede tuinen van de herinnering voorhanden had."

Uit 'De tuinen van de herinnering'- Michel Quint
("Effroyables jardins de Michel Quint: "Un diamant qui réchauffe le cœur"- Stichting Ons Erfdeel)

(Vindplaats voor het woord van de dag: formica)

maandag, maart 14, 2005

Stoel (De week 2005/10)

Wie plaats neemt is hij die later
de stoel geen blik meer gunt.
Wie even rusten wil neemt waar,
noteert en merkt één voor één
de dingen met zijn blik.

Hoe het boek zich van het papier
ontdoet waarin het gewikkeld zat.
En hoe de man de geur van inkt opsnuift
die hem nu al dronken maakt
terwijl hij ziet hoe een glimlach

het gevecht aangaat met zijn gezicht.
Tot het bloeit.

zaterdag, maart 12, 2005

Krimp

Annotaties (3)

Parafraseren, tja dat kan hij. Als geen ander! 'Waarover je niet kunt spreken, daarover moet je schrijven'. Of 'lees maar, je leest niet wat je leest' en meer van dat fraais. Maar hij weet wel beter. Sommige dingen zijn nu eenmaal wat ze zijn. Niet echt bedoeld om iets uit te halen bij een ander die ze toevallig onder ogen krijgt. Aan het eind van de lijn blijken sommige woorden vooral geschikt om uitsluitend en alleen voor jezelf te zijn bedoeld. Omdat ze tussen de regels door in staat zijn om iets op te roepen dat alleen jij kunt verstaan. Bladwijzers die even iets weten vast te houden wat niet vast te houden is, gehanteerd bij de gratie en de almacht van hij die ze doorheen zijn eigen teksten strooit. Cryptisch als de pest. Voer, alleen voor ingewijden. Dat het vandaag bijvoorbeeld - wel een halve eeuw lang - een dag is om langer stil te blijven staan bij wat en wie je eerder is ontsnapt. Een man, een mens. Een broer, een vader en een zoon. Wat haalt het uit als je het van de daken schreeuwt. Het verandert niets. Je staat stil, kruipt en krimpt even in jezelf terug, nog altijd treurend om een leven dat er niet meer is en je noteert - bijna zonder een krimp - dat alles anders had kunnen zijn als ook het lot dat maar even had gewild.

(Zaterdag 12/03/2005)

Labels:

vrijdag, maart 11, 2005

Versus (1)

Wat is het? Misschien een dilemma, misschien een kans? In elk geval is het een vraag die goed op weg is om ons op een dag voorgoed te splijten:

de maakbaarheid van de wereld versus de maakbaarheid van het individu...

(Vrijdag 11 maart 2005, Arcadim)

donderdag, maart 10, 2005

Cinema Novo

Vanavond gaat in Brugge het jaarlijkse Cinema Novo-festival van start. Met de film ''Turtles Can Fly' (én wees maar zeker dat ze dat doen) schiet het festival al meteen erg aardig uit de startblokken. De film won eerder een aantal prijzen en is vanavond aan zijn Belgische première toe. De prent is van de hand van de Iranees-Koerdische regisseur Bahman Ghobadi die een tijd geleden al wist te charmeren met 'A Time for Drunken Horses'. Na vanavond valt er in Brugge nog tien dagen lang een lastige keuze te maken uit een zestigtal films die dit jaar vooral rond 100 jaar Chinese cinema worden gegroepeerd. Om meer dan één goeie reden ben ik zelf erg benieuwd naar wat het Brugse muziekensemble Harker komende zaterdag voor ons zal samenharken. In de Blauwe Zaal van Cinema Lumière begeleiden ze er live de Chinese film Shennü (The Goddess). Meer info is te vinden op de Cinema Novo en op de Harker-site waar bovendien ook enkele muziek- en beeldfragmenten te beluisteren vallen.
fragmenten:

Link naar meer cinema novo: http://www.cinemanovo.be/

woensdag, maart 09, 2005

Bandman (De week-2005/09)

Jij met dat handgeschept papier.
Dat knekelvers, die kamperfoeliestruik.
Jij met die stem die droge dingen
uit de kelder weer naar boven sleept.

Mij, Bandman, is veel eender.
Wat ik weet is dat alles wat rond is
en wielen heeft op een dag zal rijden.

Weg. Voorbij dit punt.
En hiervandaan.

Meer. Mét hoofdletter.


Kompaan van meer dan één dichterlijke oorlog, Jan van meenen - mét kleine letters! -, schreef nu al Meander's gedicht van de maand maart. In een toevallige samenloop van omstandigheden krijgt ie van Sir Hoorne bovendien ook nog op Poëzierapport de zon vanvoren. Volgens mij is dat geheel en al terecht. Terwijl een naamgenoot (mét hoofdletters) zich vooral toelegt op de lichaamstaal van politieke (en andere gestelde) lichamen rooit de dichter Jan van meenen het meestal met minder. Al levert dat in het geval van Jan van meenen vaak meer op. Meer, mét hoofdletter.


dinsdag, maart 08, 2005

Duizend dichters

Eén, twee, tien... Zelfs twintig. Of desnoods dertig, maar Duizend Dichters... Homaar nee, hiervoor wil ik graag en uitgebreid bedanken. "Duizend dichters, ieder één minuut, spreektijd vijftig seconden, samen goed voor zowat achttien uur...". O mijn dierbaren, onthou ons die kelk van kale, klamme klanken. Poëzie en het rumoer daarrond moet blijkbaar steeds meer op het hartverscheurende gejoel en gejengel van jaarmarkten, handelsbeurzen en meiforen gaan lijken. Ons niet gezien al staat het u natuurlijk vrij om het daar totaal oneens mee te zijn. Als dat zo mag zijn, aarzel dan niet om er straks op zaterdag 1 juli 2006 in Utrecht bij te zijn en jouw ene ding te doen wat dient gedaan... Maar ons, nee ons zul je daar niet zien. Vreemder nog vinden we het bovendien om te vernemen dat Uitgeverij 521 naar aanleiding van het spektakel zelfs een heuse anthologie wil uitbrengen met exact 1000 gedichten... Verkoop verzekerd dat wel, maar als je als neutrale lezer zo ook al weet dat er in pakweg de dikke Komrij alleen al een sliert totaal overbodige gedichten staat wat zal dat dan niet in Utrecht geven... Zeg straks maar niet dat je niet verwittigd was...

zaterdag, maart 05, 2005

Vlagen en vleugjes

Proza dat perfect als poëzie gelezen kan worden, het bestaat! Donderdagavond kreeg ik daar in het Brugse concertgebouw een glinsterend voorbeeld van te horen. Arthur Japin werd er geinterviewd door Jos Borré... En na afloop van het gesprek herhaal ik graag wat ik hier in deze kolommen al eerder zei: Een schitterend gebrek is - schrik niet - een roman zonder enig gebrek. En als Arthur Japin - niet op zijn nederlands uitspreken, dat klinkt wat al te pinnig, zei hij, liever op zijn frans - er losweg uit het hoofd enkele flarden uit voorleest gaat zijn taal bij vlagen en vleugjes klinken als kamermuziek. Dat deed het dus donderdag ook volop. Buiten, lagen op de vlakte van 't Zand de ijsschotsen voor het rapen. Het vroor in maart. Min zeven. Maar binnen zwol in wat de koudste nacht van het jaar zou worden de warmte aan van lezers bij elkaar. Zo gek veel vragen werden er na afloop niet gesteld. Het leek er op dat we alles hadden begrepen.
Sommige ouwe en eeuwig zeurende criticasters mogen dan twijfelen aan de geloofwaardigheid van het verhaal van Lucia en Giacomo. We laten ze, want ze dwalen. Soms neemt iemand voor ons alle twijfel weg: het woord is tot in veel staat.