zondag, mei 30, 2010

Weggewaaid

Over het gedicht (7)

Of het slim is een uitspraak te doen? Of het überhaupt slim is om uitspraken te doen waaraan je ook nog ‘ns een zekere geldigheid in de tijd wil meegeven? Dat is het niet natuurlijk. Elke uitspraak is van meetafaan gedoemd om een nieuwe én vaak ook tegenstrijdige uitspraak op te roepen. Dat weten we. En toch lijkt het mij een absolute noodzaak om de dingen telkens toch maar weer te noteren. Te formuleren! Bijna tegen beter weten in. Te noteren! Vanmorgen dus bij wijze van voorbeeld opgeschreven: “Zelfvertrouwen is voor verliezers” (in het eigengereide idioom van vandaag klinkt dat tegenwoordig meer als “Zelfvertrouwen is voor losers”)… Een uitspraak om telkens weer om te draaien en te bekijken, zolang tegen het licht te houden tot ze warempel ook nog ‘ns steek begint te houden. Wat woorden achter elkaar gezet. In de onverbiddelijke logica van een zin. Een aanhef voor wat daarna moet komen. Uiterst geschikt voor wat enkel bruikbaar is voor wat nog niet is weggewaaid in een gedicht. En daardoor net zo waar als zou je van hun inhoud het komplete tegendeel beweren.

(...)



Labels:

zaterdag, mei 29, 2010

Niets minder dan brio

Wat zou het leven zonder de troost van het citeren zijn? De zinnen, de frases, de vormgegeven begoochelingen die van anderen komen. Je noteert ze. Je streept ze aan. Je tikt ze over. Vergenoegd. Jaloers. Dankbaar. Devoot. Gnuivend soms. Dag in dag uit noteer je de wereld. In andere woorden. Een citatenbestand rijk dat stilaan op een heelder citatenbank gaat lijken. Heel recent nog zie je bij het terugbladeren tussen zin en onzin, tussen kunst en kitsch, losweg dingen verzameld van: Luis Buñuel, Luc Devoldere, de eeuwige Barthes, Marc Manders, Mircea Cartarescu, Richard Powers… En zo gaat het door. Namen! En niets dan hun woorden! Een berg is het die je met graagte mag bedelven. Maar niet alleen bij de schrijvers zelf kom je uit, vaak ook zijn de zinsneden die je zonder pardon (als kleren van het lijf) uit hun contexten rukt afkomstig van hen die lezen en hebben gelezen en daar vol mededogen verslag over uitbrengen. Zo streep ik vanmorgen, recht uit de mailbox, een passage aan uit een recensie van Alain Delmotte:

Met Starik halen de Amsterdammers niet meteen een lieflijke dichter in huis maar eerder iemand van het schielijke-oplichters-type. Starik kan inderdaad wel eens uit een narrige en grimmige hoek komen. Kan zo iemand een stad sieren? Amsterdam kan wel een stootje aan, dacht ik zo. Ik hoop van deze ‘gastspeler’ op niet minder dan brio.

En zo is én blijft het. Samen met ouwe getrouwe poëziekompaan én dichter Alain Delmotte, merk je vanmorgen hoe de honger van de lezer – vrijwel recht evenredig aan de hoeveelheid van jouw dagen - nog altijd groeiende is. Want goed is en blijft het om – eind mei en vol van genade - (en mét bijvoorbeeld de mooie en intrigerende poëzie van F. Starik) op niets minder te hopen dan brio.

Extern: Poëzierapport 28/5/2010 – Alain Delmotte – Het enige dat echt van ons is - Over Victoria van F. Starik.



Labels: , ,

zondag, mei 23, 2010

Stem

Stemmen? De stem van Vlaanderen? Mijn stem van Vlaanderen???

En kijk da’s nu ‘ns iets waarmee ik op zo'n doordeweekse mooie zondag als vandaag perfect kan leven: Jouw evenbeeld: Tom Naegels

Ook een testje?


Labels:

vrijdag, mei 07, 2010

Icoonkracht 12

Gisteren Randy Newman gezien! In De Spil. Zijn verhalen van kleine grimmigheid, soms mogen we hier denken dat ze ook ons op het lijf geschreven zijn. Ironie als leidmotief, schamperheid als esthetica. Over kleine crimineeltjes, politieke wetenschap en jezus bewaar ons, happy endings… Daarover had ie het in Roeselare. Daarover heeft ie het altijd. Randy Newman had zich duidelijk laten uitleggen hoe het er hier aan toegaat in dat Kleine Rare Land van ons. Ik betwijfel of hij het begrepen heeft. Maar Newman deed wel aardig zijn best om in de buurt te komen. Erg blij deze man ook ‘ns helemaal Echt op het podium gezien te hebben.. Met hem mee-reizend van Birmingham over Baltimore tot in Louisiana. Van Short People tot Rednecks. Van I Think It's Going to Rain Today tot You Can Leave Your Hat On.
Maar net zo goed bij momenten de pakkende Grote Verstilling waarover naar huis te schrijven valt (“Feels like home”). Zesendertig nummers lang als we het goed hebben geteld. Al zongen we het hardhorig mee met hem, “Dead” is Newman nog lang niet. Gisteren, in Roeselare, een man achter zijn Steinway: Icoonkracht 12!

Labels:

zaterdag, mei 01, 2010

Markeren

Waar we allemaal gebleven zijn, denk je dan. Er is een foto van. Wij die een stoet bevolkten en nog niet terug hadden van de tijd die in ons neer zou schrijven hoezeer we ooit zouden gedenken wie we waren. Mij rest met jou geen vlag om achteraan te lopen. Maar toch, één mei vandaag, zwaai ik met jou naar de dingen en de dagen. Nog steeds, na al die tijd zwaai ik en registreer. De tortels in de tuinen. Het gekoer van de gedachten die onze vrijheid zijn. De grenzen die enkel bestaan in domme hoofden. Naar de dingen die wij in ons bewaren, zwaai ik. En naar het rood dat in ons nog altijd wonderen doet. Het rood dat ons blijft markeren. Als was het een geloof.

Labels: