zondag, november 27, 2005

Flard (2)

Notitie bij 5 jaar Digther







"De vroege zwarte sneeuw van november was al gesmolten. Maar het woord deed wat moest gedaan. Die avond in Diksmuide... Acht dichters (waaronder ik er één was). Dichters... Noem ze maar op, tel ze maar samen. Ook een mooie stem die zong gehoord. Voor Lorca. De piano (Wim Willaert goes Jotie 't Hooft). Aandoenlijk de Regenboog. Het performante (Pieter! Frederik!). Het gehoor. Het podium. De micro. Alles in rood velours. Feestelijk de receptie. En de avond die nog lang en gelukkig werd. Nadien."

En ondertussen

En ondertussen op onze sportbladzijden: "Wie is Kevin Sluimer?"

zaterdag, november 26, 2005

Parelhoen

Er is veel verschil tussen troosteloos en mistroostig. Wat troosteloos is is niet altijd mistroostig. En omgekeerd. Dat leerde ik op de dag dat ik de vogel vond. Ik vond hem in de top van de oude kerselaar. Hij zat er al dagenlang mistroostig voor zich uit te kijken. Ik kan je zeggen dat niets een troostelozere aanblik biedt dan een vogel die voor zich uit zit te staren. Nader onderzoek wees uit wat de reden was. Even onnozel als ongeloofwaardig trouwens: de vogel was doodgewoon vergeten hoe hij moest vliegen. Na nog een paar dagen kon ik het niet langer aanzien, zette een ladder tegen de boom en haalde de vogel naar beneden. De vogel paste zich heel snel aan. Mengde zich in de meute. Werd één van hen. Hij paarde met een parelhoen. Beetje bij beetje zag ik hoe hij weer zin kreeg in het leven. Maar dan wel in een leven op twee poten. Sommigen vonden het maar niks zo'n gemuteerde kraai. Ikzelf zat met hem in. Voor het geval hij heimwee kreeg naar de toppen van de bomen of, erger nog, naar de hemel leerde ik hem toch maar klimmen. Het was een goeie leerling, dat moet ik zeggen. Hij klom langs de stammen alsof hij in één keer alle spechten wilde doen vergeten. Toch heb ik hem later op eigen initiatief nooit meer in een boom teruggezien. Parelhoenen klimmen niet in bomen. En dat ze ooit hebben gevlogen willen ze zelfs niet eens meer weten.

© Paul Rigolle - Za 26/11/2005 - Parelhoen (Uit: 'Muit en Meute')

Van de dagen: het woord!

Van de dagen: het woord. Week 46

* Ma 14/11/2005: Woord 253: data
* Di 15/11/2005: Woord 254: draaischijf
* Woe 16/11/2005: Woord 255: prosopografie
* Do 17/11/2005: Woord 256: kater
* Vr 18/11/2005: Woord 257: blamage
* Za 19/11/2005: Woord 258: zelfonderzoek
* Zo 20/11/2005: Woord 259: grootstedeling

Link

Diabool! Diaboler! Diaboolst!

(In de reeks: "Het heeft gesneeuwd en ik leg vandaag een link")

Flard (1)

Een flard: de Z6sdaagse!

vrijdag, november 25, 2005

Sprong (2005/46)


Een soort Vlaanderen! Ik herinner het mij waardoor het blijft bestaan... Nu en toentertijd... De petanqueclub heette “Om ter dichtst”. De biljartclub “Krijt op Tijd”. De bende van de vinken kende men onder de naam “Wie eerst fluit best fluit” en de spaarvereniging als “Geen rooie dooie kluit”. De motorcrossers verenigden zich in “Hou nu mijn wiel maar vast”. Zij die sprongen sprongen een gat in de lucht en op de jukebox hoorde men steevast “Ik ben zo eenzaam zonder jou”. Voor de deur – duizend en één kriebels - stonden de bussen vertrekkensklaar naar Plopsaland en het café, tja, dat heette gewoon “Beter hier dan verder”.


(Vlaamse notitie van 23/06/2004)

woensdag, november 23, 2005

Digther is 5!

Het literair tijdschrift Digther bestaat vijf jaar. Een half decennium literaire passie hebben ze daar in de buurt van Diksmuide achter de rug. Die nemen ze hen niet meer af. Om één en ander te vieren en ook om even terug te kijken zorgt de volledige en uitgebreide bemanning van Digther komende zaterdag in het CC 'Kruispunt' te Diksmuide voor een avondje literair geweld van jewelste. Een keurige bloemlezing dichters leest op de feestavond gedichten. In performance- of andere vorm, van zichzelf of van anderen : Alain Delmotte, Diana Freys (leest ook poëzie van redactielid François Vermeulen), Hugo Verstraeten, Frank Decerf, Pieter Verstraeten, Frederik Lucien De Laere, Fransiska Louwagie, Frank Decrits, Groep Regenboog en jawel, ook Paul Rigolle (want in extremis nog opgetrommeld om een poging te doen om de onbeschikbare Joris Denoo te doen vergeten).

Voor de muzikale omlijsting zorgen ondermeer Wim Willaert (Quand La Mer Monte!), Henk Van Daele (Schotse piper) en Brecht Verstraeten (zingt F.G. Lorca).

De presentatie is alweer in handen van de enige én onvolprezen DACD (Danny Decaestecker) en over de regie heerst, zoals het betaamt, als een kleine koning Alain Delmotte.

Tijd en plaats: zaterdag 26 november 2005 om 20.00 u. Schouwburg CC Kruispunt, Maria Doolaeghestraat 2b Diksmuide. De avond is een organisatie van Digther met de promotionele ondersteuning van CC Kruispunt en de Openbare Bibliotheken van Diksmuide, Koekelare, Kortemark, Lo-Reninge en Houthulst (Westbieb). Info en tickets (5 Euro): 051/519156, info@CCKruispunt.be of op de website www.CCKruispunt.be.

Meer informatie over de avond en over Digther zelf is te vinden op de thuisplek van Digther. Op dezelfde plek staat in één van de nevenkamers en in pdf-formaat overigens ook nog het mooie zomernummer na te lezen. .


dinsdag, november 22, 2005

Wat Sappho bracht

Wat Sappho bracht - Editie 2005

Op hun respectievelijke weblog-dingen brengen Philip Hoorne, X-man Xavier Roelens, Sylvie Marie en Steven Pollet verslag uit over de tiende editie van het Sappho-festival. Het is altijd leuk om met Heren van Stand van mening te verschillen maar niet zo zaterdag. Ik merk dat ik in grote lijnen zo goed als helemaal dezelfde voorstelling heb gezien. Naar mijn mening zelfs de allersterkste in jaren. Nadat Kris de Bruyne - als alleenzame man met gitaar - met zijn soloset en met enkele verrassend sterke Westende-songs het festival op gang had geneuzeld was er om écht te beginnen Luuk Gruwez. Nooit leuk om zo'n festival van woorden op gang te moeten trappen maar de man was mooi in vorm en volstrekt zijn bekende zelf - te nemen of te laten - al lijkt het er op dat Gruwez telkens hij hier in deze contreien zijn opwachting maakt ook telkens weer zijn vermeende affiniteit met zijn West-Vlaanderen van vroeger en altijd (dat overigens, mijn beste Luuk, allang niet meer bestaat), lijkt te moeten hernieuwen. In elk geval heb ik die archetypische coureur van hem ("ik wense dat men mij gaarne ziet") hier al eerder in de buurt over de sloot zien springen. Als tweede kwam en zag Gerrit Kouwenaar. Om ook nog te overwinnen. De man ontroerde mij. Voor mijn part: mooi met de mooiste M van mooi. De grootste hedendaagse dichter uit de Nederlanden? Ik denk het wel, ja. Dat hij mij achteraf bij het signeren vroeg of je Ruiselede met één dan wel met twee s-ssen schrijft is hem als Absolute Grootmeester vanzelfsprekend vergeven. Nadat ook Lucienne Stassaert haar niet eens onaardig ding had gedaan was het de beurt aan Menno Wigman. En Wigman da's, zoals telkens weer blijkt, niet alleen dé man van de voorbije jaren maar ook dé man van de Komende jaren. Al in 2002 was hij er op Sappho bij. Ook dit keer - kan ik het helpen - moet ik hier met een superlatiefje gaan staan zwaaien. Wigman was niet gewoon goed zaterdag. Op sommige ogenblikken - zoals in die stukken nieuwe bundel van hem - deed hij niets dan mij verbluffen. Na de pauze pakte Kris de Bruyne nog 'ns uit met zijn bekende kalfjes om daar naar ons gevoel toch wel heel erg lang over uit te weiden. Iemand had in de pauze ongetwijfeld iets doorheen zijn melk gehaald. Ramsey Nasr zag ik voor het eerst. En ik mag graag aannemen dat het niet voor het laatst is geweest. Présence tot en met, en nog belangrijker, met erg goeie gedichten. Hilarisch vonden sommigen zijn stadsgedicht over die man die met fauteuil en al de lucht in ging. Zelf hou ik meer van zijn echte werk. Na meer dan drie uur poëtische schoonheid die niet één moment had verveeld kwam woordvoerder Piet Piryns nog 'ns zwaar uit de hoek en kondigde als apotheose, als bloemekee, graag Leonard Nolens aan. Ach, Nolens, denk je dan, schitterend dichter, en dus verwacht je onwillekeurig op een voorspelbare manier ook 'meer van hetzelfde'. Nou moe. Niet zo zaterdag toen het al tegen de ochtend aanliep. Nolens deed wat niemand nog verwachtte. Na Gruwez én Nasr, na Kouwenaar én Wigman alles weg te blazen! Je moet het kunnen! Je moet het doen! Nolens, sec en knappend als altijd, liet ons persoonlijk met de sterkste flarden uit "een dichter in Antwerpen en andere gedichten", perplex en gehavend achter.

In haar eigen plat dat wij niet kunnen kennen.
Wij dubben haar blote geheim.

Zij is nu onderweg naar ons. Naar morgen, morgen,
Dan zijn wij van haar. Van hier. Van elkaar.


Nog heel lang bleef het zaterdag nadreunen en trillen in ons. Jammer dat het gerucht dat al een hele avond lang als strovuur (of als, zegmaar, een soort intussen gemuteerde Kris de Bruyne) door de zaal had gelopen alsnog bewaarheid moest worden. Piet Piryns vroeg ons te helpen om organisator Luc De Leersnyder van mening te doen veranderen. Dat de tiende editie van Sappho ook de laatste zal zijn geweest kunnen we met zijn allen inderdaad alleen betreuren. Maar als het dan toch zo moet zijn dan is Sappho zaterdag - met Nolens die tot slot Gerhardt las - geëindigd in niets dan onversneden schoonheid.

Wat Sappho bracht - Editie 2004

Link


Op algemeen verzoek - terwijl de contrabassen bassen en het staal blijft rotten - een link. En ik zal het geen drie keer zeggen: publieksprijs - publieksprijs - publieksprijs. Voor dé Publieksprijs, Heer Google, verwijzen we overigens ook graag naar de publieksprijsbundel 2005 en ook nog 'ns hierheen.

Havenloos in Antwerpen (2)

Havenloos in Antwerpen (2) - Versus (17)

haveloos versus havenloos

(P.R. - Di 22/11/2005 - Cat. Versus)

zaterdag, november 19, 2005

Is het de spade

Jan Met De Pet en Miet Met de Berenmuts, vandaag is het de spade die hen verbinden zal. Als in de echt! Planten, knotten, waden... Dit is onze dag. Dit is mijn natuur! Waar iedereen is zal vandaag mijn hart ook zijn. Overal en op alle plaatsen doen we mee. Nieuwe essen overal. Ter Vloet. Op de berm die paalt aan de Muisveldbeek. In de Sprietstraat lateraal tegenover Wallecan. En op het Vanneke liggen straks nog veel meer elementen vast. Knotwilg, houtkant, boskant, fijn struweel. In de grond, alles gaat er in. Als piketten van een tent. Dit is onze dag. Dit is mijn natuur! Hou me vast, ik klim. Want - naïef of niet - altijd zal er de keuze zijn tussen de brandbom en de boom!

Zaterdag 19 en zondag 20/11/2005: Gelukkig komt alles terug als het al niet gebleven is : De dag van de natuur.

Voor natuur - al dan niet verantwoord in beeld gebracht - die net nog iets lokaler is verwijzen we vandaag ook graag naar de site van De Torenvalk.

vrijdag, november 18, 2005

Havenloos in Antwerpen (1)

Denk je dat het kan? Doen we het of doen we het niet. Komen we? Gaan we weer op pad? Verlaten wij de gouw die ons gevangen houdt. Ik denk het wel. Zeker weten wel. We doen wat nu nog een overweging is. Brengen de gedachte in de praktijk. Kort en goed: we doen het en daarmee basta, daarmee uit. Eén dag lang zal men weten wat men weet. Dit is nog maar het begin. Wacht maar, kijk maar. We zijn pas aan (1). Dit wordt een vervolgverhaal. Antwerpen, here we come... Antwerpen, schuif maar op, trek nu maar die nekken in want op een dag - let maar op wat ik zeg - zullen de have(n)lozen uit het Westen met al hun taal en tics en tot de tanden gewapend met niets dan gedichten aan al jouw poorten staan.

In de reeks: "Werp neer die hand, ontvang ons want wij zijn klaar."

(Of hoe duidelijkheid altijd later komt...)

donderdag, november 17, 2005

Tweespalt (2005/45)

Tweespalt: de gecomponeerde reikwijdte van wier
of het eeuwig en altoos gedonder van het hart?

dinsdag, november 15, 2005

Feestlint

Wat we nu weer aan onze fietsjes hebben hangen! Een nominatie! Het wapperende, opspelende feestlint van een nominatie als een paarde(n)kastanje zo groot.

"Het is weer zover! De verkiezing van de 'Site van het Jaar 2005' staat in de startblokken. En we hebben goed nieuws voor jou. Jouw website heeft namelijk de eindselectie gehaald en maakt deel uit van de 50 genomineerde sites in de categorie 'Blogsites'."

Aan wie of wat we dit in de traaggroeiende bonzai-achtige tuinen van Arcadië te danken hebben, we hebben geen idee. Zijn we blij. Is dit een grap of om te huilen. Valt het spook van al onze ijdelheden ons zonder dralen op de rug? Zeker doet het dat, we kennen onze dieren. Kil en keel dat beest, roept men hier. Of beter nog: Stem het weg, maak het af of (l)os. Geheel en al: Het staat u vrij.

PS. Erg graag ging ik voor plaats 47. Of stond daar al iemand?

maandag, november 14, 2005

Ook benieuwd

Ook benieuwd naar dit? Het debuut van Koen Peeters als dichter is binnenkort een feit! Fijne motoriek.

Wervend als wat wordt zijn eerste bundel aangekondigd:

" Fijne motoriek is het sprankelende poëziedebuut van Koen Peeters. De subtiele vervreemding neemt het voortouw in deze fijnzinnige gedichten over kleine mensen, majeure idealen en grootstedelijke kinderziektes. Fijne motoriek is een bundel van formaat van een van de belangrijkste hedendaagse schrijvers."

Of o.a. dat van het formaat wel helemaal klopt, zien we later wel. Intussen kijken we toch maar met enige gretigheid naar de gedichten uit. Van Fijne Motoriek heeft elke stoethaspel immers nooit genoeg.

Koen Peeters: Fijne motoriek. Meulenhoff, 2005, Paperback, 64 blz. Isbn 9085420393.

Via het perenblog waar ze geheel en al niet onterecht ondertussen hele fijne kenners geworden zijn in de KoenPeetersologie...

zondag, november 13, 2005

Alles kun je hebben.

(Patrick Conrad back on stage)

Alles kun je hebben van een kunstenaar waarvan je houdt. Liefde heet de hond die achter me aan drentelt als ik die zaterdag in het Elzenveld doorheen de zalen loop. Terug van weggeweest! Al die zielen in één en dezelfde borst. Dichter, filmer-regisseur, schilder-tekenaar, genomineerde voor Poirot... Estheet, dandy, eenzame roker, man met Verve... Aap van god! Patrick Conrad is het allemaal.

Indrukken veel. En verscheiden. Onder de indruk raken we. Drie verdiepingen lang. Veertig jaar van een scheppend leven. Beneden het recente werk, op het eerste o.a. olie en krijt en boven wat mij nog het meeste roert, het aandoenlijke van de tijd. Soms zijn de kaders veel te zwaar voor het recente werk dat bevreemdend, vluchtig, 'pyramidaal' niet veel kader meer verdraagt... De vleselijke periode, het voluptueuze zegt mij niet veel. Maar voor de rest heel veel dingen om te hebben. Tekeningen, schilderijen, collages... Schitterende manuscripten! In de ware zin van het woord: scripten van de hand die het tekenen maar niet kan laten. Verluchte dingen! De monnik in Conrad. De dichtbundel Annalen. Affiches. ("Gelukkig als in het bijzijn van een vrouw"). Foto's. Conrad met Charlotte Rampling en Melanie Griffith. Conrad met Derroll Adams op de set van 'Innocent when you dream'... Met Olympe Jespers op de set van 'Ieder mens die sterft is een museum dat brandt'... De tijd van Mascara. De brief die Klaus Kinski schreef. 10/09/1977... Waar was ik die dag?

Ik zie "de meester" zelf. Nee, zegt hij, helemaal letterlijk ben ik niet terug. Want straks, ben ik weer weg van teruggeweest. Het zuiden... Ik krijg van hem een cataloog. Meer een lijst is het. Alleen die titels al! "Portrait of Eva Besnyo looking at herself". "Si jeune et déja le coeur à marée basse". "Young woman profoundly disturbed by a smoking poët"... Ik maak er straks een lijstje van (denk ik ferm).

De dichter zal niet slapen! Nooit. Thuisgekomen hang ik met zorg dat hele kleine werkje in mijn eigen kamers op. Sommigen zullen dit maar niets vinden. Groepsportret. Gesigneerd en gedateerd: 1975. Veertien x twintig centimeter. Zwart op wit. Vijf maal een ovaal van inkt, vijf maal een lijn en wat spatten op een Steinbachblad en dat is dat. Maar moeiteloos herken ik in de witte lussen van het niets de gezichten die er staan. Als je maar kijken wil. Van links naar rechts: Nic Van Bruggen, Werner Spillemaeckers, Hugues C. Pernath, Eddy Van Vliet en Patrick Conrad zelf. Zo heb ik ze nooit gezien. De tijd is nooit voorbij gegaan. Nog in geen dertig jaar.

Aantekening bij de tentoonstelling: Patrick Conrad - Terug van weggeweest - Leven en werk van een eenzame roker 1965-2005" - 't Elzenveld - Antwerpen Sint-Jorispand - Sint-Jorispoort 29. 15 oktober tot en met 13 november 2005. M.a.w.: vandaag de laatste dag!

© Paul Rigolle - Zo 13/11/2005 - Alles kun je hebben- Afdeling: De troost van kunst en tuinen.

Eenzame roker (Lijstje/17)

* C'est l'histoire d'un prisonnière de couleur passant timidement du noir et blanc à la couleur... (1999)
* Domme vogel, kwade hond (1965)
* Le penseur pantouflard (2004)
* La déchirure (2005)
* La beauté inébranlable de mon père me rappelle à l'ordre (2004)
* Afin de célébrer la fête nationale, Simone et le cousin Georgers décident de creuser un trou (2004/2005)
* Lonely smoker walking with his smoking brother (2005)
* Architecte réfléchissant à l'extension de la ville (2005)
* Kazimir Serevinovitch Malevitch in front of burning Swiss flag (2005)
* Femme souffrant de pyramidaphobie (datum niet genoteerd)
* Portrait d' Arthur R., dessiné en téléphonant à Hugo C., dans les nuages comme d'habitude (datum niet genoteerd)

Een lijstje met werk van Patrick Conrad n.a.v. de tentoonstelling: Terug van weggeweest - Leven en werk van een eenzame roker 1965-2005

© Paul Rigolle - Zo 13/11/2005 - Eenzame roker (Lijstje/16) - Afdeling: Ingelijst en wel

Labels:

Van de dagen: het woord!

Van de dagen: het woord. Week 45

* Ma 7/11/2005: Woord 246: debuutalbum
* Di 8/11/2005: Woord 247: vraten
* Woe 9/11/2005: Woord 248: gordel
* Do 10/11/2005: Woord 249: clubnepvipjesgevoel
* Vr 11/11/2005: Woord 250: onbruik
* Za 12/11/2005: Woord 251: torenhoog
* Zo 13/11/2005: Woord 252: lever

zaterdag, november 12, 2005

Hommel

Een eerste aantekening bij "Het ei in mezelf" van Philip Hoorne

Drie dagen geleden al en ik herinner het mij nog alsof het gisteren was. Yep! Dat ik aanwezig was op de definitieve Eilegging van een bundel gedichten die er bij nazicht mogen zijn. Allemaal en één voor één... Het ei in mezelf dus van Meester-Hommel Philip Hoorne. Verleden jaar raakte ik als causeur van dienst bij de publicatie van Inbreng Nihil nog 'lost in Gullegem'. Dit jaar vond de voorstelling plaats in het mooiste Wevelgem van al onze plaatsen. Ik kwam niet uit Gent - nee, - maar de avond fietste niettemin erg aardig weg...

Wat ik mij drie dagen later nog van de voorstelling herinner? Ha! Ik hou wat over! Vooreerst de mooie inleiding van Alain Delmotte die zoals we het van hem gewoon zijn, en tot spijt van wie het benijdt, tussen zijn woorden door bewees te zijn wat hij is: een dichter pur sang. Dat ik er later op de avond getuige van was dat Delmotte zelfs in staat is om de inhoud van een glas rode wijn op de grond te krijgen zonder het glas te breken, versterkt alleen maar wat ik zeg.

Keurig in de inleiding ingelast en nog even daarna las een terecht trotse Hoorne de gedichten die moesten gelezen worden. We noteerden o.a. Bosbegeer! (een must voor West-Vlamingen want met een h omlaag), Van zwemmer tot mol! Ik wilde iets maken met mijn handen! En niet te versmaden ook die Donut met dat gat in het midden! Na het officiële gedeelte gaven we ons zonder enige wroeging over aan het officieuze om ten slotte in het gezelschap van dichter, inleider en Arjan en Harold, de warmhartige tandem van Uitgeverij 521, feestelijk achter de blonde Leffe tot stilstand te komen in het café 'de Mythe' want wat is in een naam nietwaar...

Drie dagen later geeft Het ei in mezelf hier nog altijd niet al zijn geheimen prijs. Hoopgevend is dat. Ophokplicht is voor later. De bundel oogt aanvankelijk net zo lichtvoetig als het vroegere werk. Toegankelijk als een mennegat dat openstaat. Maar veel is schijn in dat Ei van Hoorne. Zombies zetten er hun mooiste maskers op. Over 'Niets met mij' tot voorbij 'Inbreng Nihil' zijn de gedichten van Hoorne een mooie weg gegaan. In de nieuwe bundel gaat Hoorne een paar keer flink over de schreef maar nog veel meer keren is het er helemaal op. Dat Philip Hoorne als dichter niet van gisteren is weten we al langer. Er zit een methode in zijn gekte. Als dichter beheerst hij intussen perfect de hele schaal die tussen overdrijven en uitvergroten ligt. Zoals Alain Delmotte in zijn inleiding al aangaf voert grimmigheid de boventoon in de bundel. Het lachen vergaat ons af en toe deerlijk. Een grimas wordt ons deel. Groen is hoe we lachen en Hoorne zet ons wat ongemakkelijk in onze zitkom te kijk en tentoon. Gedichten met een randje zijn het. Donker en met een schaduwkant die tot voor kort verborgen bleef. Donker zoals alleen aan de Franse Grens de nacht kan zijn. Misschien dat dit de reden was waarom ik mij na de Mythe op dat vervloekte bord verkeek en woensdagavond laat ook nog 'ns de verkeerde kant ben opgegaan. Pas in Dottignies (Dottenijs - voor onze Nederlandse vrienden - Dottenijs, dat nog net geen Frankrijk is) kon ik terug naar vanwaar ik kwam. Geloof me vrij: Het Noorden van Frankrijk is niet ver voor wie van Wevelgem komt en voor je't weet staan ze er ondanks lieflijkheid van land en loof met een brandbom klaar. Een beetje... Tja, een beetje zoals het ook in de nieuwste gedichten van Philip Hoorne is. Het prettig gestoorde van het vroege werk krijgt bij Hoorne een alsmaar verbetener trekje... Vaak krijgt de dichter in Het ei in mezelf hommeles met de werkelijkheid; hommeles met de taal. De brommende hommel van vroeger heeft plaats gemaakt voor zijn broer de horzel. De angel heeft weerhaakjes gekregen. Het ei in mezelf (In West-Vlaanderen hangen wij - althans de sympathieksten onder ons - graag en veel het ei uit) is een bundel die net zo'n bemoedigende tik verdient als dat ei dat 's morgens- vogelgriep of niet - in volle glorie en eetbaar als een perzik voor onze ogen staat.

Philip Hoorne, Het ei in mezelf, Uitgeverij 521

Als dit een Poëzierapport was geweest dan kreeg Het ei in mezelf hier al meteen een harde 8.

© Paul Rigolle - Za 12/11/2005 - Hommel- Afdeling: Literair. En jij?

vrijdag, november 11, 2005

En zo gebeurt het...

Vandaag sluit ik een heuse Wapenstilstand met mezelf. Jaja... Zozo... Haha... Want, geloof me of geloof me niet, soms gebeurt het dat men zichzelf herleest. En "Wie zichzelf herleest, leest een grafschrift", dat weten we sinds we dit snedig stukje tekst als een vlokje mosterd bij Paul de Wispelaere mochten halen die daarbij wellicht zichzelf maar meer nog Marsman of Ter Braak - ik wil er af zijn - citeerde... Maar soms kan het echt. De Wapenstilstand met jezelf. Soms ruimt de grote mooie ontevredenheid even baan om plaats te maken om grootmoedig iets van jezelf te citeren. Al was het maar - laat mij dit zelf maar zeggen - om de mooie grootspraak waarop ik vandaag en zonder gène zeg, dit jongens, dit is pas een mooie link! Wat zeg ik, dit is de mooiste link die ik de laatste dagen nog van mezelf onderhanden heb gehad:

En zo gebeurt het dat je als iemand bent die op een dag aan de rand van een in onbruik geraakt zwembad staat…

Citaat/Citaten: Sneeuw

"Een kleiner boek van een groot auteur is doorgaans nog altijd stukken beter dan een grandioos boek van een mindere god. Maar voor wie twijfelt: lees eerst Sneeuw. Dat is pas een boek."

Rudi Rotthier over Orhan Pamuk in De Morgen, boeken, 9/11/2005

Orhan Pamuk. Istanbul. Een persoonlijke geschiedenis van een grootse stad. De Arbeiderspers, Amsterdam, 414 p., 24 euro.

© Paul Rigolle - Vr 11/11/2005 - Sneeuw - Afdeling: Citaat/Citaten

donderdag, november 10, 2005

Parabel (2005/44)

De 'Parabel van de Hoofdweg'. Zo wil ik het mij graag herinneren. Dat het voor één keer geen ballade, maar een parabel was, waaraan ik schreef... Over dat ene doel ging het en over de weg erheen. Over het aarzelen, het afwijken van de weg en over hoe met de jaren het doel alles opschort wat niet terzake doet en koudweg de middelen eist die voorhanden zijn... En dat dat de reden is waarom op een dag de hoofdweg alsmaar duidelijker - als een laatste rechte lijn - aan de einder ligt. Afgetekender. Uitgelijnder. Puur en pijnlijker...

Dat was wat ik dacht en zag, en wat ik schreef tot ze binnenkwam. In dat ene beeld! Salomé! Van jaren ver, god-en-Johannes-weet-vanwaar was ze als op haar stappen teruggekeerd! Ze vroeg niet veel maar knielend in haar mantel van kameel kreeg ze waar ze zin in had. Mezzosopraan. Duizend minnaars zongen in haar hoofd...

Dat er niet één maar duizend wegen zijn naar dat ene doel, is tenslotte wat ik later van al haar zangers heb geleerd. Dat elke hoofdweg een uitvinding is die enkel in het hoofd bestaat. En dat een parabel altijd weer een parabel is. Ook als men hem of haar maar half geschreven heeft.

Van de dagen: het woord!

Van de dagen: het woord. Week 44.

* Ma 31/10/2005: Woord 239: tuimelen
* Di 1/11/2005: Woord 240: applaus
* Woe 2/11/2005: Woord 241: geil
* Do 3/11/2005: Woord 242: vracht
* Vr 4/11/2005: Woord 243: inventiviteit
* Za 5/11/2005: Woord 244: daslook
* Zo 6/11/2005: Woord 245: schreefjes

zaterdag, november 05, 2005

Inkt. Bochel. Vat.

Verdwijnende inkt! Er valt helaas een nieuw geval van verdwijnende inkt te signaleren. De gevallen lijken zich nu wel pijlsnel op te volgen. Vandaag dienen we met gepaste droefheid te noteren dat ze bij het Davidsfonds de jaarlijkse en intussen toch wel lichtjes prestigieus geworden reeks "Gedichten..." hebben stopgezet. Wie er in de periode 1965-2004 niet heeft ingestaan mag het voorgoed vergeten. "Omdat het concept niet meer werkt en dichters niet langer uitsluitend voor het literaire tijdschrift als medium om hun gedichten wereldkundig te maken, kiezen... Websites en e-zines tieren immers welig... ", zo heet het bij het Davidsfonds. Over de sinds eeuwen nog altijd wat oubollig ogende signatuur van het Davidsfonds - Welkom in Cultuur - kun je veel zeggen maar de jaarlijkse reeks "Gedichten" was een staalkaartje dat meer dan gezien mocht worden. Vooral ook door mensen die maar één keer per jaar en hoogst occasioneel een ding als een gedicht onder ogen kregen. Meteen komt er een einde aan een traditie van 4 decennia waarin aanvankelijk Jos de Haes en Hubert Van Herreweghen, later Willy Spillebeen en Hubert Van Herreweghen en recent Hugo Brems en Willy Spillebeen, jaarlijks de "50 beste gedichten" uit literaire tijdschriften kozen. Moeten we dat betreuren? Natuurlijk moeten we dat betreuren al was het maar dat we met de reeks meteen ook weer een mooie tandem van selectieheren verliezen die jaarlijks de schaar kon zetten in de wildgroei aan gedichten die ons elk jaar weer overvalt als een peloton ordinaire struikrovers. De inkt verdwijnt, zoveel is zeker. Het tij zullen we niet keren. Straks zien we er warempel allemaal eender uit. Onafzichtelijk en zo goed als aan het scherm gekleefd en gekluisterd. Bochel en leesbril met bokalenglazen. Allemaal afgedankte weckpotten gelijk. Doorwasemd van karrevrachten plat water en bruin van de sloten nicotinevrije koffie; klinkend als holle vaten waar (gelukkig nog) af en toe muziek (én sporadisch ook nog een gedicht) in zit.

Van de dagen: het woord

Van de dagen: het woord! Week 43...

* Ma 24/10/2005: Woord 232: voorbereiding
* Di 25/10/2005: Woord 233: statement
* Woe 26/10/2005: Woord 234: suikerregime
* Do 27/10/2005: Woord 235: lijnrecht
* Vr 28/10/2005: Woord 236: gebald
* Za 29/10/2005: Woord 237: sperwer
* Zo 30/10/2005: Woord 238: schimmel

vrijdag, november 04, 2005

Sappho 2005

Hier liggen de kaarten klaar maar zij die het zouden vergeten zijn wil ik er wel nog even aan herinneren. Sappho 2005 komt eraan. Op zaterdag 19 november 2005 gaat alweer de tiende editie door! Het lijstje oogt steeds afgeronder. Ook alfabetisch, en in een blokje zoals hieronder. En o ja, voor wie ik ga? Ha. Voor De man van de Diarree Der Liefde, Menno Wigman, ga ik. Voor Nolens (een Dichter in Antwerpen en op Vele Vele Plaatsen) en voor Nasr ga ik. Voor Gruwez en voor Stassaert. Voor de één al een beetje meer dan voor de ander ga ik. Maar vooral ga ik voor de enige echte en Uitgelezen Snor van het gezelschap. De man die stiekem een Vlaming is... De dichter waarvan ik met Hele Zware Hoofdletters Hou. Meer dan twintig jaar geleden intussen al dat ik hem nog 'ns levend heb gezien. Van toen Patrick Spriet (Die later niet het Ei in mezelf maar wel het Ei van Komrij schreef, maar toch bekender is van een tragische minnares) hem met al zijn overredingskracht naar een zaaltje in Brugge wist te halen. Gerrit Kouwenaar dus! Want Kouwenaar in Ruiselede horen lezen dat lukt echt niet elke dag en IS derhalve niet te missen... Sommigen in het laagland beweren dat Sappho 2005 met al zijn hoofdletters steeds meer op veilig speelt. Dat Sappho alsmaar meer gaat lijken op een soort Waregem-Koerse van de poëziefestivals hier ten lande. Ik zeg u: ze dwalen want met het soort klassepaarden dat ook dit jaar in Ruiselede aan de start staat verbleken de Gaverbeek en de Ierse Berm tot ware niemendalletjes. Te nemen met het gemak waarmee men een gedicht reciteert. Vijf tegen één dat in Ruiselede ook dit jaar niemand een been zal breken!


Sappho 2005. Een poëziefestival in Ruiselede - ergens halverwege tussen Brugge en Gent - met Luuk Gruwez, Gerrit Kouwenaar, Ramsey Nasr, Leonard Nolens, Lucienne Stassaert en Menno Wigman.

De presentatie is zoals elk jaar in handen van onze geliefde opperkwark Piet Piryns,
Muziek van Kris de Bruyne en aan de muur werk van Dirk Braeckman. Meer info bij Luc De Leersnyder (051/687.193) of op de Sappho-site.

Alle namen (tot dusver)

Dichters, Overal en op Alle Plaatsen, en vooral op Sappho in Ruiselede...

Herman De Coninck, Luuk Gruwez, Stefan Hertmans, Herman Leenders, Myriam Van Hee, Eriek Verpale, Catfish, Dees De Bruyne, Eveline Bergez (1996) - Benno Barnard, Eva Gerlach, Walter Haesaert, Gwij Mandelinck, Eddy Vanvliet, Peter Verhelst, Vera Coomans, Roger Raveel, Eveline Bergez (1997) - Hugo Claus, Lut DeBlock, Bernard Dewulf, Mark Naessens, Geert Van Istendael, Victor Vroomkoning, Jan Dewilde, Jos Verdegem, Piet Piryns (1998) - Magda Castelein, Charles Ducal, Esther Jansma, Pjeroo Roobjee, Koen Stassijns, Ivo Van Strijtem, Simon Vinkenoog, Guido Belcanto, Pjeroo Roobjee, Piet Piryns (1999) - Remco Campert, Peter Holvoet-Hanssen, Hester Knibbe, (Leonard Nolens) Myriam Van Hee, Cees Nooteboom, Toon Van Laere, Lieven Tavernier, Wim Delvoye, Piet Piryns (2000) - Judith Herzberg, Roland Jooris, Anton Korteweg, Leonard Nolens, Hagar Peeters, Stefaan van den Bremt, Jan van meenen, Raymond van ‘t Groenewoud, Jan Fabre, Piet Piryns (2001) - Paul Claes, Hugo Claus, Gerrit Komrij, Patriek Lateur, Fransiska Louwagie, Hubert Van Herreweghen, Menno Wigman, Johan Verminnen, Jan Van Imschoot, Piet Piryns (2002) - Philip Hoorne, Ida De Ridder, Jean-Pierre Rawie, Bart Stouten, Remco Campert, Johny Voners, Piet Piryns (2003) - Anna Enquist, Paul Demets, Erik Spinoy, Hilde keteleer, Dimitri Casteleyn, Hendrik Ter Balkt, Panamarenko, Willem Vermandere, Piet Piryns (2004) - Luuk Gruwez, Gerrit Kouwenaar, Ramsey Nasr, Leonard Nolens, Lucienne Stassaert, Menno Wigman, Kris de Bruyne, Dirk Braeckman, Piet Piryns (2005)

donderdag, november 03, 2005

Lessenaar (2005/43)

De stoel is zwaar gesponsord. De laptop heeft een muis gebaard. Het glas dat uitgedronken is en het glas dat is blijven staan... Ik geef geen kik. Geen klik. Lichtjes dronken kijk ik tollend naar het leven en weet nu al - de oudste les die ik wil krijgen - hoe het waaien zal en wiegen omdat het waaien moet en wiegen, in al mijn talen...

Het woud, het bos, de heuvel... Het hout liegt nooit, toont ons de volle eik waaruit het gesneden is. Troont ons mee.

Wat wij met al onze heisa, met al het gebrom en al het geblaat dat ons eigen is, daarvan leren is vaak niet veel. Maar soms is het genoeg: Dat er, om aan te zitten, altijd wel een lessenaar is voor het leven!

© Paul Rigolle - Do 03/11/2005 - Lessenaar

dinsdag, november 01, 2005

Gedachte (nr.209)

"Het is moeilijk snelheid maken als je zonder dat je't goed en wel beseft aan het rijden bent met de handrem op..."

© P.R. - Di 01/11/2005 - Gedachte (nr.209)- Cat. Gedachten voor onderweg