Arcadim in Arcadië

Hommel

Een eerste aantekening bij "Het ei in mezelf" van Philip Hoorne

Drie dagen geleden al en ik herinner het mij nog alsof het gisteren was. Yep! Dat ik aanwezig was op de definitieve Eilegging van een bundel gedichten die er bij nazicht mogen zijn. Allemaal en één voor één... Het ei in mezelf dus van Meester-Hommel Philip Hoorne. Verleden jaar raakte ik als causeur van dienst bij de publicatie van Inbreng Nihil nog 'lost in Gullegem'. Dit jaar vond de voorstelling plaats in het mooiste Wevelgem van al onze plaatsen. Ik kwam niet uit Gent - nee, - maar de avond fietste niettemin erg aardig weg...

Wat ik mij drie dagen later nog van de voorstelling herinner? Ha! Ik hou wat over! Vooreerst de mooie inleiding van Alain Delmotte die zoals we het van hem gewoon zijn, en tot spijt van wie het benijdt, tussen zijn woorden door bewees te zijn wat hij is: een dichter pur sang. Dat ik er later op de avond getuige van was dat Delmotte zelfs in staat is om de inhoud van een glas rode wijn op de grond te krijgen zonder het glas te breken, versterkt alleen maar wat ik zeg.

Keurig in de inleiding ingelast en nog even daarna las een terecht trotse Hoorne de gedichten die moesten gelezen worden. We noteerden o.a. Bosbegeer! (een must voor West-Vlamingen want met een h omlaag), Van zwemmer tot mol! Ik wilde iets maken met mijn handen! En niet te versmaden ook die Donut met dat gat in het midden! Na het officiële gedeelte gaven we ons zonder enige wroeging over aan het officieuze om ten slotte in het gezelschap van dichter, inleider en Arjan en Harold, de warmhartige tandem van Uitgeverij 521, feestelijk achter de blonde Leffe tot stilstand te komen in het café 'de Mythe' want wat is in een naam nietwaar...

Drie dagen later geeft Het ei in mezelf hier nog altijd niet al zijn geheimen prijs. Hoopgevend is dat. Ophokplicht is voor later. De bundel oogt aanvankelijk net zo lichtvoetig als het vroegere werk. Toegankelijk als een mennegat dat openstaat. Maar veel is schijn in dat Ei van Hoorne. Zombies zetten er hun mooiste maskers op. Over 'Niets met mij' tot voorbij 'Inbreng Nihil' zijn de gedichten van Hoorne een mooie weg gegaan. In de nieuwe bundel gaat Hoorne een paar keer flink over de schreef maar nog veel meer keren is het er helemaal op. Dat Philip Hoorne als dichter niet van gisteren is weten we al langer. Er zit een methode in zijn gekte. Als dichter beheerst hij intussen perfect de hele schaal die tussen overdrijven en uitvergroten ligt. Zoals Alain Delmotte in zijn inleiding al aangaf voert grimmigheid de boventoon in de bundel. Het lachen vergaat ons af en toe deerlijk. Een grimas wordt ons deel. Groen is hoe we lachen en Hoorne zet ons wat ongemakkelijk in onze zitkom te kijk en tentoon. Gedichten met een randje zijn het. Donker en met een schaduwkant die tot voor kort verborgen bleef. Donker zoals alleen aan de Franse Grens de nacht kan zijn. Misschien dat dit de reden was waarom ik mij na de Mythe op dat vervloekte bord verkeek en woensdagavond laat ook nog 'ns de verkeerde kant ben opgegaan. Pas in Dottignies (Dottenijs - voor onze Nederlandse vrienden - Dottenijs, dat nog net geen Frankrijk is) kon ik terug naar vanwaar ik kwam. Geloof me vrij: Het Noorden van Frankrijk is niet ver voor wie van Wevelgem komt en voor je't weet staan ze er ondanks lieflijkheid van land en loof met een brandbom klaar. Een beetje... Tja, een beetje zoals het ook in de nieuwste gedichten van Philip Hoorne is. Het prettig gestoorde van het vroege werk krijgt bij Hoorne een alsmaar verbetener trekje... Vaak krijgt de dichter in Het ei in mezelf hommeles met de werkelijkheid; hommeles met de taal. De brommende hommel van vroeger heeft plaats gemaakt voor zijn broer de horzel. De angel heeft weerhaakjes gekregen. Het ei in mezelf (In West-Vlaanderen hangen wij - althans de sympathieksten onder ons - graag en veel het ei uit) is een bundel die net zo'n bemoedigende tik verdient als dat ei dat 's morgens- vogelgriep of niet - in volle glorie en eetbaar als een perzik voor onze ogen staat.

Philip Hoorne, Het ei in mezelf, Uitgeverij 521

Als dit een Poëzierapport was geweest dan kreeg Het ei in mezelf hier al meteen een harde 8.

© Paul Rigolle - Za 12/11/2005 - Hommel- Afdeling: Literair. En jij?

gepost door Paul Rigolle@ 07:14