donderdag, augustus 11, 2005

Staketsel

Of er een drempel is of niet? Een nestkast, een doolhof... Of er een geluidsmuur is die we alsnog moeten slechten of slopen... Of er iets is wat ons daar zal houden en of we wel vertrekken en niet liever bij onze boeken waren gebleven, dat merken we straks wel onderweg. Eén ding staat evenwel nu al als een staketsel vast: Hier - in dit Arcadisch wingewest van mijn voeten, in dit tweestromenland zonder water - gaat met Uw goedvinden de riem er voor enkele weken af... Voilà... Tot in de vlakte van september!

Baai van de Somme (2005/31)

Wat zei die ouwe Confucius ("Kong Fu-zi") ook alweer? Aha, weinig meer dan iets wat we allemaal (al dan niet in het bezit gesteld van een Hemels Mandaat) allanger weten dan vandaag en dat we met graagte en gulzigheid tot aan het eind van onze dagen zullen blijven citeren:

"Wie veel reist wordt wijs. Wie wijs is blijft thuis."

Benieuwd wat het dit keer wordt! En of we, zo we dat al willen, de Baai van de Somme hoedanook wel zullen halen!

© Paul Rigolle - Do 11/08/2005 - Baai van de Somme

Overigens

Overigens al gemerkt dat de Moon Art Gallery terug is? Voor de vierde jaargang alweer. Voor Bruggenaars, -lingen en naarlingen! Wellicht bedoeld om ons krakkemikkig en wel en helemaal in het bijzonder één en al en zeker zij die doorgaans vanachter plegen te staan voluit te (be)dienen?

dinsdag, augustus 09, 2005

Uit zijn lichaam vallen

Valrepen zijn er om te respecteren. Zo heb ik het voorbije weekend in de hallen van het Brugse belfort alsnog in extremis de tentoonstelling 'Tussen huid en orgasme' meegepikt. Heb ik daarvan genoten? Dat heb ik. Maar dat met deze tentoonstelling eindelijk een steen in het al te rustig kabbelende Brugse wijwatervat was neergeploft durf ik achteraf wel zeer te betwijfelen. 'Een provocatie van de weldenkende Brugse gemeenschap', opperde iemand... Nou moe. Van echte provocatie heb ik in deze tentoonstelling weinig gemerkt. Net zo min als ik in een sluitend geheel, een exalterende en alles overweldigende stoet van beelden rondom 'het alchemistisch lichaam' werd meegesleurd. Een onderzoek naar de bronnen van de creativiteit, het klonk mooi maar bij nader inzien ook net iets te hoogdravend om het ook nog waar te maken. Lijfelijkheid die blijft kleven? Misschien, maar geen stroom liet deze jongen uit zijn lichaam vallen. Al zijn en blijven er wel die paar schitterende beelden die blijven zitten op zijn huid. Ich brauche deine Augen (Anke Schäfer), van Eyck versus Duchamp, de Seeds of Hamburg (Zhang Huan) en de open en dichtgaande stembanden, de Schwingungen van Ulrike Gross. Het verzamelen van stenen (Ria Pacquée), het rose in de Umgekehrte Rüstung van Yves Netzhammer. Kristof Vrancken en Ingrid Mwangi (splayed). Monogamums versus polygamy... Pipilotti Rist met haar 12 minutendurende Pickeporno-projectie. 'Wat magnetisme is', het levende atelier van Anne-Mie van Kerckhoven... En toch had ik van deze Corpus-tentoonstelling net iets meer verwacht. Nergens vielen mij de rooie oortjes te beurt die men mij vooraf had aangekondigd. Tussen "Huid en orgasme" is in Brugge een 'state of mind' gebleken die iedereen naar believen heeft ingevuld. Een paar heel sterke beelden bleven hangen maar echt aangetast bleef ik zelf niet achter. Misschien zegt het iets als ik merk dat mijn catalogus - het dient gezegd een waar kleinood van een boekje met blauw, rood en wit leeslint - wellicht voorgoed blijft openliggen bij 'Anna Blume', het zowaar al bijna een eeuw oude gedicht van Kurt Schwitters dat in 2000 in de regie van Ulrike Gross voor ons vertaald werd in 120 talen:

"Druppelende talk streelt mijn rug.
Anna Bloeme,
Jij druipend dier,
Ik
Hou van
U!
Ik hou van jou!!!!"

donderdag, augustus 04, 2005

Erosie van derden(2005/30)


"De wereld was niet altijd even aardig. Ze hielden zich niet in. Soms fluisterden ze halfluid, zodat hij het zelf kon horen, dat hij grossierde in goedkope metaforen. Alsof hij een ordinaire handelaar geworden was in lood en oud ijzer. Maar wat kon hem de erosie van derden deren! Uitdrukkingen waren zo oud als de straat en mochten bij hem net zo vaak opduiken als de hoeveelheid blauw dat al deed in Vlaamse schlagers. Tranentrekkend als nooit eerder. Meeuwen schreeuwen in de haven en Ik ben met jou zo hoog gevlogen. Allemaal het werk van kwatongen, dat zogenaamde grossieren van hem. Meer had ie daarover niet te zeggen. Hij wist wel beter. Net zo vluchtig als het leven zelf was immers het bloeien van de grassen in de zomer en de lef voor lust en leven die had je nu eenmaal of die was je allang verloren. Hij zou niet kapotgaan aan het kleine grut. Durven was wat hij wilde. Daarom, en al na enkele weken, noemde hij haar al meteen met hoofdletters De Boot Van Al Zijn Water... Omschreef haar later als De Laatste Romp Waaraan Hij Wou Rusten. Niemand die daar aan zou twijfelen! Noch tornen! Zelfs niet op het watermakend papier van al zijn grote dagen."


© Paul Rigolle - Do 4/08/2005 - Erosie van derden

dinsdag, augustus 02, 2005

Een mens

Een mens gelooft soms niet wat ie leest. Las ik in de Gentse Eci Shop aan de Nederkouter waar ik laatst toevallig in verzeild was geraakt toch wel een flyer waarop werd aangekondigd dat Het Spook van Toetegaai op zaterdag 17 september vanaf 15.00 u. zijn nieuwste boek Herman Brusselmans zou gaan zitten signeren. Thuisgekomen vroeg ik zij die mij lief is of ze die nieuwe auteur kende, Het Spook van Toetegaai. Niet dus maar van dat dikke boek Brusselmans dat altijd uit elkaar valt in steeds weer dezelfde dunne deeltjes had ze wel al eerder gehoord. Was dat boek, zo vroeg ze fijntjes, trouwens onlangs niet getrouwd met zijn voorlezer. Ik wist het niet en ging dan maar, geboren mislezer die ik ben, onverdroten en met een glaasje rood uit Zuid-Afrika bij de hand, verder met het instuderen van mijn nieuwste cursus wishful reading.

maandag, augustus 01, 2005

Huid van Zweden (Annotaties/7)

Eind juli, de eerste van augustus. Op zoek naar Bleek Vuur eens te meer thuiskomen met iets anders. De leer van de etymologie bijvoorbeeld. Het woord Heibel en het woord Rompslomp... Heibel komt van ijdelheid. In Rompslomp - je hoort het - weven rommel en beslommeren zich moeiteloos in elkaar. En "my blue suede shoes", tja, die komen van Carl Perkins. Maar veel meer nog van 'Peau de Suède'. Huid van Zweden? Serendipiteit! Nog altijd en voor immer laven wij ons aan de wetten van de serendipiteit. Nooit zoeken naar iets wat je wil vinden... Vinden volstaat! De woorden... Van waar komen ze? Waar trekken ze (in groten getale) naartoe? Wat doen ze ons verlaten... Waar brengen ze ons onder, waar brengen ze ons heen... De vraag stellen is ze ook beantwoorden. Grasduinen. Wieden met verrokken schouders. Bezig blijven. Niets anders zal ons ook nu weer helpen. Heer Nabokov (by Giuseppe Pino) en zijn Bleek Vuur moeten, ook al staan ze hier straks voor de deur van onze grote vakantie te trappelen, alweer wat wachten. Tot, zo stellen wij ons voor, aan het eind van juli, en van de zomer straks, de vlaag van vlinders alweer voorbij getrokken is. Als waren het zwaluwen.

P.R. - Ma 01/08/2005 - Huid uit Zweden - Cat. Nootboek

Labels: