Enkelbandje
De voorbije dagen heb ik mij sterk gemaakt. Dat het kon! Even dat hele internetgedoe op te schorten. Weg te gaan! Weg van die eeuwige lichtbak, die onnatuurlijke houding, dat permanente gemurmel en
gegoogel, dat uitvlakken van dingen die niet uit te vlakken zijn... Weg van al dat plasma, dat platte scherm waar je - als een konijn zonder kop, gaar en klaar voor de slacht - alleen maar nekpijn van krijgt... Weg met die sloper tussen de dagen... Dat het kon! Ik heb mij sterk gemaakt. Dat het mogelijk was om terug te gaan naar waar het 'm werkelijk om gaat. Het schrijven en het lezen. De essentie van woorden of de verloren gewaande weelde van het gebrek aan woorden. Of het mij is gelukt, vraag je? Zeker wel, antwoord ik dan. Maar da's natuurlijk een leugen. Want helemaal viel dat (tijdelijke) afkicken dan toch niet mee. Om eerlijk te zijn heb ik die geplande sessie internetloosheid vaker dan ik wil toegeven onderbroken. Ik heb alweer gezocht en
gegoogeld naar wat ik ... had kunnen missen. De
Belleman-tapes, de voorstelling van de laatste
Windroosbundels, het
Joosten-discours,
de kampioen en zijn gevolg, de
BHV-klassieker en de uitgebreide schermen van Giro en
Roland Garros... Best allemaal belangwekkende dingen... En toch mijn dierbaren, ik maak mij sterk. Ook nu weer, nu het losse maatpak van juni nadert en het winterlicht als een laken van ons is afgegleden... Ik maak mij sterk - "wat, o wat heeft mij verzadigd" - dat het me straks gaat lukken. Dagen, wekenlang
zonder... Terug naar waar het om gaat. Terug naar waar het allemaal mee begon, het gekriebel en het gekrabbel. Dossiers en dingen.
Oegstgeest. Bierviltjes, servetten, strooifolders, onbeschreven bladen... Mijn voorraad volstaat voor één volle zomer. Het terras is klaargemaakt en al mijn schermen, die mag je straks komen pakken als je kan. Want zo'n enkelbandje, zeg nu zelf, zo'n
blog aan het been, die wil je toch niemand die je enigszins lief is wensen...
(In de reeks: Waarom er hier af en toe windstilte zal worden geregistreerd...)
Versus (14)
Blaar versus
Bles
(P.R. - Zo 29/05/2005 - Cat. Versus)
Fernando (De Week/20)
"Can you hear the drums Fernando?
I remember long ago another starry night like this
In the firelight, Fernando, you were humming to yourself..."Uit: Abba - Fernando - Dé Evergreen (of all seasons)
Bericht
"Alle trouwe Maria-vereerders worden vriendelijk uitgenodigd de rozenkrans te komen bidden op vrijdag 27 mei 2005 om 19u aan het Maria-kapelleke in de ...-straat (huis R.C.). De traditie wordt dit jaar verbroken en er wordt maar op één avond gebeden, in de hoop dat het hierdoor wat minder vergeten wordt en aldus méér mensen samen te brengen om te bidden voor elke nood, voor elke intentie van onze buren, vrienden, familie en vooral voor allen die ziek zijn."
Genegen en vriendelijke groeten, en tot vrijdag 27 mei om 19u.(Daarbij ook de verzuchtingen van x en y genoteerd: Als het bidden maar voorbij is als de laatste aflevering van
Thuis begint...)
Versus (13)
Onderwijzer versus
Schoolmeester("en hoe zou het, anno nu, nog met hun gedichten zijn...")
P.R. - Woe 18/05/2005 - Cat. Versus)
Wel en wee
Wie deze arcadische kolommen, waar het er - toegegeven - de voorbije dagen nogal kalm aan toeging, blijft bezoeken,
weet dat er hier af en toe een
laddertje wordt uitgezet voor het literair en plastisch werk van duivelskunstenaar
Armando. Ik mocht het hier eerder al over de confrontatie Armando-Permeke in het Jabbeekse Permekemuseum hebben en nog wat vroeger bracht ik al een voorraad
wierook aan bij 'De haperende schepping'. Voor de opvolger, de nieuwe (ultrakorte-) verhalenbundel van Armando is het niet anders. "Het wel en wee" is weliswaar meer van hetzelfde maar het is net zo goed onnavolgbaar. Ter illustratie van één en ander plaats ik hieronder erg graag het verhaal "Levend".
Armando: Het wel en wee, Uitgeverij Augustus Amsterdam-Antwerpen, 2005
Levend
Ik zit op een stoel en kijk naar buiten, ik zie de mensen voorbijgaan. Ze gaan naar links en ze gaan naar rechts. Ze gaan nergens naartoe, ze zijn onderweg, ze gaan nergens heen. Van niemand weet ik iets. Ik heb geen idee waar ze vandaan komen en waar ze heen gaan. Ik weet niets van hun verleden en van hun toekomst weet ik ook niets. Toch gaan ze voorbij. Ze zijn levend. Ze maken de indruk dat ze leven. Ze bewegen. Ik weet niet wat ik met ze aan moet. Het is zeker dat men over elke persoon een boek zou kunnen schrijven. Ik ben blij dat ik geen schrijver ben. Ik zou me geen raad weten.
Levend, een verhaal uit 'Het wel en wee', Armando, Uitgeverij Augustus Amsterdam-Antwerpen, 2005
Morsig
Voor wie, net als ik vaker dan hem lief is last heeft van een morsig geheugen is er ronduit schitterend nieuws. Wetenschappers voorspellen de doorbraak van een nieuw medicijn dat het geheugen fel verbetert.
Ampakine is de naam en de stof zou in staat zijn om wonderen te doen.
Ampakine zou voor een topgeheugen zorgen, helpen tegen een jetlag en bovendien kunnen ingezet worden in de strijd tegen Alzheimer. Of het echt zo'n vaart zal lopen durf ik te betwijfelen.
Vertrouwd en o zo vreemd ben ik immers al enkele decennia gewoon aan de grilligheid van mijn eigen geheugen. Selectief als wat! Ik lees wel 'ns een boek, zie wel 'ns een film, hoor wat muziek, loop regelmatig een tentoonstelling in en uit... Wat ik van al die beelden overhou is zelden een heel verhaal. Een geluid, een sfeer, soms een zin, een woord. Laatst zag ik als Clint
Eastwoodfan van het eerste uur Million Dollar Baby. Ik vond de film mooi en ontroerend (en hard). Ook ondanks de Oscars. Maar of ik het verhaal onthouden zal is zeer de vraag. Enkel van die ene scene ben ik met al mijn grilligheid nu al zeker. Het ogenblik dat Clint Eastwood als bokscoach in de hoek, gekleed in dat mooie, mosachtige groen, op haar vraag het geknakte neusje in het bloedende gezicht van Hilary Swank weer rechttrekt... Het knakkende, door merg en been gaande geluid dat daarbij van onder Eastwood's handen vandaan komt is iets wat ik van mijn leven niet meer vergeet. Daar kan, vrees ik, zelfs geen enkele verhoogde dosis ampakine tegenop.
Extern, die link:
Million Dollar Baby
Clint Eastwood
Ampakine
Die (De Week/19)
"Op de balkons van Pinksteren.
In de straten van je welste.
Op de bergen van Blandijn.
In de toren van de boeken.
Tussen mijn vrienden met strik
en strop. Tussen knevel en knieval.
Wie graaft en Gent zegt.
Die zal mij vinden!"P.R. - Woe 18/05/2005 - Die
Ich Brauche deine Augen
De Bruggelingen blijven ons verbazen. Nadat ze met zijn allen
op de blote knieën gingen voor Spencer Tunick geven ze ons vanaf morgen een diepe inkijk in wat bij hen tussen Huid & Orgasme leeft. Schoon is dat.
En zo hebben we het graag, en mogen we het graag zien vibreren. "Tussen Huid & Orgasme" is de eerste corpustentoonstelling die morgen de deuren opent. Roland Patteeuw, "Onze man van
Loppem", neemt ons mee op een niet voor de hand liggend tochtje doorheen het visuele en plastisch werk van een reeks zeer uiteenlopende beeldenmakers. De tentoonstelling toont o.a. werk van Anke Schäfer ('Ich brauche deine Augen'), Charles Sandison, Yves Netzhammer, Claire Roudenko-Bertin en Anne-Mie Van Kerckhoven. Manfred Sellink, curator van Corpus Brugge '05 dicht deze eerste tentoonstelling een symboolfunctie toe voor de manier waarop Corpus eigentijdse beeldende kunst een plaats in het hart van de Brugse binnenstad wil geven. We zijn bereid! Zoals het een ouwe Arcadiër past duiken we straks van kop tot teen (of is het dit keer van kot tot teen?) ingesmeerd met duivenvoer de Corpuskooi vol duiven in.
' Tussen Huid & Orgasme ' loopt vanaf donderdag 19 mei tot zondag 7 augustus in het Belfort, Markt 7. Gratis voor Bruggelingen. Inlichtingen: 050-44.20.03 en www.corpusbrugge05.be.
Versus (12)
chocolade versus
mokka(P.R. - Woe 18/05/2005 - Cat. Versus)
Koolschophand
Sta ik in het lieflijke O. in de Standaard-boekhandel mijn beurt af te wachten.
Aha, een vervallen cadeaubon, merkt ze even later droogjes op.
En sinds wanneer? Sinds 4/2/2005 al.
Olala... Ze kijkt mij in de ogen en vraagt zich af hoe iemand als ik er in jeezesnaam in slaagt om zo'n mooie boekenbon te vergeten. Zo schaap- en jongensachtig als maar mogelijk kijk ik terug. Dat durf ik. Ik zie een zee van bruine ogen... Dwingend... Lichtjes arrogant. En geen klein beetje. Wil ik straf vandaag? En alleen van haar? Ok zegt ze, ik neem hem wel... Zo
contrarie zijn we hier nu ook weer niet. Terwijl ik in de afdeling bijzondere boeken wat sta te dralen hoor ik hoe ze met haar moeder overlegt. Wat ze straks met de kinderen gaan eten. Ze besluiten dat het, welwel, alweer spaghetti wordt. Wat later heb ook ik gekozen. Voor het minimale en voor de witheid van wit. In tweevoud.
Een tandje bijgestoken voor "
Flandrien", dat wondermooie fotoboekje van
Stephan Vanfleteren dat past in die ene koolschophand. En ook nog - het is een Oostkamps wonder dat ze die hier hebben - Niets (21 liefdesgedichten), in een uitgave van het
Poëziecentrum, de nieuwste dichtbundel van
Marc Insingel... Je hebt twee van de mooiste boekjes mee die wij vandaag in voorraad hadden, zegt ze terwijl ze de kleinoodjes voor mij, in ruil voor mijn bon, met zorg in een spuuglelijk papiertje steekt. Ik blij. Wacht, roept ze, terwijl ik al een paar passen richting buitendeur heb gezet. Je moet nog wat geld terug... Sommige vrouwen zijn een wonder!
Overigens loopt nog tot en met 29/5/2005 een "Flandrien-tentoonstelling" in de Romaanse kerk van Ettelgem.
© foto: Stephan Vanfleteren
En met Mij!
Annotaties (6)
Af en toe moet het wat stiller zijn. Met evenveel woorden zeg je het niet maar je hoort het wel. Ergens verderweg zindert het nog na. Als een echo die aan komt rollen. Onze richting uit. Even kiezen voor de woordloosheid, het moet kunnen. Het kan. In het spoor van jouw verhaal over
Messen en Stenen enkele dagen opteren voor de tunnel zonder eind. De wind in de draden. Het fluitsignaal net voor het vertrek. En alles breed en open als een boulevard op zijn beloop. Gelaten!
Berichten uit Beekhoek.
Brieven uit Taailand. Het allemaal even op te kunnen schorten... "
Een zebrapad is een weelde"... Even aan die verdomde
bloody beduimelde plicht onderuit. De onmisbare mappen in de onmisbare kast teruggezet... Zoals men ooit het zappen heeft afgeleerd, leert men vroeg of laat ook wel het surfen af. "
In der Beschränking zeigt sich der Meister"... Bladzijde 157. En weer zeg je het: af en toe moet het ophouden. Af en toe moet er stilte zijn. Ruimte om iets te gaan doen. Of beter nog: ruimte, plaats en tijd om iets niet te gaan doen! Heel hard aan te raden dat periodieke stapje opzij, even tijd maken om te zitten kijken naar wat Mei doet met de jaren. En met Mij! Want Mei is een spoorwegberm om even in te gaan zitten. Met een boek. Of zonder. En heel ver dat bordje "Privaat" voorbij.
P.R. - Vr 13/05/2005 - En met Mij! - Cat. NootboekLabels: Nootboek
Vrijdag, dertien.
"Ik lach nooit wanneer ik iemand zie vallen, want dan overkomt het me ook. En ik doe altijd eerst mijn rechterschaats aan, en uit."
(Kevin Van der Perren, kunstschaatser)
Klaver (De Week/18)
Leegte heeft zich opgestapeld.
Klaver slaat zichzelf in het bladhout
als een stigma.
Gemerkt, getekend, verhandeld.
Wat niet bestaat zal worden uitgevonden
op de vroegmarkt van de dagen.P.R. - Woe 11/05/2005 - Klaver
Verkneukelweg
Annotaties (5)
Imaginair of niet, in elk geval, je hoeft me niet te schofferen, zie ik zelf ook wel wat ik zie. Dat die imaginaire stadskaart van mij elke dag weer wat groter wordt bijvoorbeeld. Gisteren alleen al heb ik met plezier de Verkneukelweg uitgetekend en aangebracht. En ook die nieuwe wijk, het Mierenzeikertje, kreeg een plaats. Vandaag richt ik dan weer al mijn verliefde aandacht in hoofdzaak op het vinden van een gepaste locatie voor het Vervellingssteegje, de Krabspelbuurt en het TammiTerrell-plein. Allen evenzovele aangename als nuttige werkjes want die Zondagsboulevard, tja mijn beste mensen, die zal nog even moeten wachten voor ik hem, ook officieel, als geopend kan verklaren!
P.R. - Za 7/05/2005 - Cat. NootboekLabels: Nootboek
Van hier tot in de walen (bijna een lofzang)
Al die blogs en bloggers! Dagelijks groeit het leger aan. Het bos - opschuivend tot niemand nog adem heeft - kreunt onder al de bomen.. Honderdduizend kleine en nog kleinere verhalen, doodgewaande religies, tamgetergde tekels, wufte windjes... Steeds meer. Steeds vaker. Tot in den treure,
van Hier Tot In De Walen, waaien de story-tjes en de verhaaltjes je tegemoet als een (dorre) oostenwind uit het (verre) westen. Als mankgeslagen, doodgemaakte metaforen! Tot vervelens toe al die lieve kleine bloedende hartjes op straat zien liggen, ik kan er tegen, maar af en toe zijn er ook voor mij grenzen aan de groei. Af en toe houdt het ook voor mij wel even op. Voor mijn eigen ziele(n)heil, mag ik graag - Kloefkapper, Erwtenman - staan roepen in de duisternis: beperken die bezoeken! Stoppen al dat zappen! Weg met al dat gemeel en gemekker! Laat ik me eindelijk weer afleiden, inpakken door de dingen waar het echt om gaat. Want mijn dierbaren, vergis u toch maar niet. Maak geen Kapitale Fouten, veroordeel, onderschat ondanks alles en al die duizenden particuliere beuzelarijen, de kracht en de fitheid, de buigzaamheid van dit medium niet. Want heel regelmatig verblinden ze je, die parels in dat badwater. Die
Oesterogen tussen de zwijnen! Heel regelmatig leiden ze je, zoals dat ook prachtig uit het onderstaande lijstje, het veertiende al, mag blijken ergens heen waar je eigenlijk niet wilde zijn maar waar je niettemin wel graag wil komen.
Labadoux is good for you (Lijstje/14)
Foto © Johan Martens -200513.30 u Our choice (B) - Sfeertent
15.00 u Castaar (B) - Kids tent
15.00 u Waso (B) - Sfeertent
16.30 u Jablkon (CZ) - Concerttent
18.00 u Celtish (UK) - Concerttent
20.00 u The Skyblasters - (B)Concerttent
21.30 u AedO (B) - Sfeertent
23.00 u The Levellers (UK) - Concerttent
01.00 u 3 Daft Monkeys (UK) - Sfeertent
02.00 u DJ Jåk (B) - Sfeertent
"Waaraan ik het te danken heb kan ik mij niet zo goed meer herinneren, maar voor vandaag heb ik van ons aller
(Pdw) twee (2!) Labadoux-kaarten
gewonnen! Zelfs al heb ik een kleine hekel aan reunies,
Pdw-life-on-stage, is een beeld dat zelfs een oude
Skyblaster-sympathisant als ik bij gelegenheid nog 'ns graag wat op wil frissen. Al gutst het regenwater bij bakken uit de hemel straks wil ik verdorie die zon in de tent zien hangen! En hou die kasten ook maar klaar zodat we d'er tenminste op kunnen kruipen!
Ingelmunster (
of all my places), here we come!"
Labels: Lijstjes
Taailand (De Week/17)
Voor de poort staan wij en wachten.
We horen het klinken van de holle vaten.
Zegt iemand: er is nog leven binnenin.
Er broeit nog iets, er is nog branding.
Logheid als arsenaal. De neushoorns
van het alaam. Meikevers met loden vleugels
bewijzen voor ons oog hoe vals het beeld,
de belofte van de landing blijft voor wie
niet kan vliegen. Expo van grote, trage dieren.
Taailand en Eldersborn. De curator kent
zijn streken. Straks trakteert hij ons,
giert het uit, strooit met gulle hand
en heel veel mooie woorden de mest
doorheen het museum van zijn weide.
Waar wij dan weer met zijn allen
ademloos en met dichtgeknepen neuzen
naar staan te kijken.
© Paul Rigolle - "Taailand" - Woe 04/05/2005
Uit: "Brieven uit Taailand"
Elvis leeft! (Signalementen/9)
Elvis leeft! Blij om het ook hier even te mogen melden: Elvis Peeters is on line! Simpel en accuraat, zelfs iet of wat
stringent dat ene virtuele adres van hem, want '
Wie zwijgt terwijl hij iets te zeggen heeft, zwijgt meer dan wie zwijgt die niets te zeggen heeft'. En zo is het maar net. Zodoende en zodus, allen daarheen:
www.elvispeeters.be
Flarden
Pas begonnen in
'Het onverwachte antwoord' van Patricia de Martelaere en er, sterker dan onszelf, al meteen hele flarden uit opgeschreven!
Zoals:
"Ook Esther zit en kijkt. Ze wacht op het moment waarop het gezicht loskomt, als de postzegel van een brief die ligt te weken. Het komt altijd los, bij de een al wat sneller dan bij de ander. Het zijn deze gezichten die ze verzamelt, de rest gaat haar niet aan. Het gaat om het moment waarop een gezicht een masker wordt, harder en onbeweeglijker dan zichzelf, echter dan zichzelf. Of het moment waarop de blik overgaat in een landschap, diep, wijd, maar onpersoonlijk..."
Pag. 6 - Het onverwachte antwoord - Patricia de Martelaere - Uitg. Meulenhoff En nog:
"En dan, natuurlijk, vertellen ze haar hun hele leven, van kindertijd tot ongelukkig huwelijk, van bed tot bed, verlangen tot ontgoocheling, en dat allemaal in de hoop dat het iets zal veranderen, dat Esther hier en daar een lijn zal aanpassen, dat ze de kin zal scherper maken en de neus minder lang. Ze hopen dat ze het portret zal maken van iemand zoals die is wanneer hij wordt bemind, dat ze dus alles zal tekenen wat er niet is, en dat het er toch zal zijn."
Pag. 8 - Het onverwachte antwoord - Patricia de Martelaere - Uitg. MeulenhoffUpdate (Di 3/05/2005 - 07.50):
En toch ging gisterenavond laat de
Libris-literatuurprijs dan toch nog naar Willem Jan Otten. Straf! Mijn gelukwensen aan
Specht en zoon!
Versus (11)
Aangepast aan Uw en mijn wensen: Het
Versus 11 van de dagen, want vandaag kameraden, vergis u niet, vandaag is het één mei!
"
Alle menschen werden brüder" versus "
la lutte finale"...
