Uit zijn lichaam vallen
Valrepen zijn er om te respecteren. Zo heb ik het voorbije weekend in de hallen van het Brugse belfort alsnog in extremis de tentoonstelling 'Tussen huid en orgasme' meegepikt. Heb ik daarvan genoten? Dat heb ik. Maar dat met deze tentoonstelling eindelijk een steen in het al te rustig kabbelende Brugse wijwatervat was neergeploft durf ik achteraf wel zeer te betwijfelen. 'Een provocatie van de weldenkende Brugse gemeenschap', opperde iemand... Nou moe. Van echte provocatie heb ik in deze tentoonstelling weinig gemerkt. Net zo min als ik in een sluitend geheel, een exalterende en alles overweldigende stoet van beelden rondom 'het alchemistisch lichaam' werd meegesleurd. Een onderzoek naar de bronnen van de creativiteit, het klonk mooi maar bij nader inzien ook net iets te hoogdravend om het ook nog waar te maken. Lijfelijkheid die blijft kleven? Misschien, maar geen stroom liet deze jongen uit zijn lichaam vallen. Al zijn en blijven er wel die paar schitterende beelden die blijven zitten op zijn huid. Ich brauche deine Augen (Anke Schäfer), van Eyck versus Duchamp, de Seeds of Hamburg (Zhang Huan) en de open en dichtgaande stembanden, de Schwingungen van Ulrike Gross. Het verzamelen van stenen (Ria Pacquée), het rose in de Umgekehrte Rüstung van Yves Netzhammer. Kristof Vrancken en Ingrid Mwangi (splayed). Monogamums versus polygamy... Pipilotti Rist met haar 12 minutendurende Pickeporno-projectie. 'Wat magnetisme is', het levende atelier van Anne-Mie van Kerckhoven... En toch had ik van deze Corpus-tentoonstelling net iets meer verwacht. Nergens vielen mij de rooie oortjes te beurt die men mij vooraf had aangekondigd. Tussen "Huid en orgasme" is in Brugge een 'state of mind' gebleken die iedereen naar believen heeft ingevuld. Een paar heel sterke beelden bleven hangen maar echt aangetast bleef ik zelf niet achter. Misschien zegt het iets als ik merk dat mijn catalogus - het dient gezegd een waar kleinood van een boekje met blauw, rood en wit leeslint - wellicht voorgoed blijft openliggen bij 'Anna Blume', het zowaar al bijna een eeuw oude gedicht van Kurt Schwitters dat in 2000 in de regie van Ulrike Gross voor ons vertaald werd in 120 talen:"Druppelende talk streelt mijn rug.
Anna Bloeme,
Jij druipend dier,
Ik
Hou van
U!
Ik hou van jou!!!!"
gepost door Paul Rigolle@ 22:41
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home