Arcadim in Arcadië

Wat Sappho bracht

Wat Sappho bracht - Editie 2005

Op hun respectievelijke weblog-dingen brengen Philip Hoorne, X-man Xavier Roelens, Sylvie Marie en Steven Pollet verslag uit over de tiende editie van het Sappho-festival. Het is altijd leuk om met Heren van Stand van mening te verschillen maar niet zo zaterdag. Ik merk dat ik in grote lijnen zo goed als helemaal dezelfde voorstelling heb gezien. Naar mijn mening zelfs de allersterkste in jaren. Nadat Kris de Bruyne - als alleenzame man met gitaar - met zijn soloset en met enkele verrassend sterke Westende-songs het festival op gang had geneuzeld was er om écht te beginnen Luuk Gruwez. Nooit leuk om zo'n festival van woorden op gang te moeten trappen maar de man was mooi in vorm en volstrekt zijn bekende zelf - te nemen of te laten - al lijkt het er op dat Gruwez telkens hij hier in deze contreien zijn opwachting maakt ook telkens weer zijn vermeende affiniteit met zijn West-Vlaanderen van vroeger en altijd (dat overigens, mijn beste Luuk, allang niet meer bestaat), lijkt te moeten hernieuwen. In elk geval heb ik die archetypische coureur van hem ("ik wense dat men mij gaarne ziet") hier al eerder in de buurt over de sloot zien springen. Als tweede kwam en zag Gerrit Kouwenaar. Om ook nog te overwinnen. De man ontroerde mij. Voor mijn part: mooi met de mooiste M van mooi. De grootste hedendaagse dichter uit de Nederlanden? Ik denk het wel, ja. Dat hij mij achteraf bij het signeren vroeg of je Ruiselede met één dan wel met twee s-ssen schrijft is hem als Absolute Grootmeester vanzelfsprekend vergeven. Nadat ook Lucienne Stassaert haar niet eens onaardig ding had gedaan was het de beurt aan Menno Wigman. En Wigman da's, zoals telkens weer blijkt, niet alleen dé man van de voorbije jaren maar ook dé man van de Komende jaren. Al in 2002 was hij er op Sappho bij. Ook dit keer - kan ik het helpen - moet ik hier met een superlatiefje gaan staan zwaaien. Wigman was niet gewoon goed zaterdag. Op sommige ogenblikken - zoals in die stukken nieuwe bundel van hem - deed hij niets dan mij verbluffen. Na de pauze pakte Kris de Bruyne nog 'ns uit met zijn bekende kalfjes om daar naar ons gevoel toch wel heel erg lang over uit te weiden. Iemand had in de pauze ongetwijfeld iets doorheen zijn melk gehaald. Ramsey Nasr zag ik voor het eerst. En ik mag graag aannemen dat het niet voor het laatst is geweest. Présence tot en met, en nog belangrijker, met erg goeie gedichten. Hilarisch vonden sommigen zijn stadsgedicht over die man die met fauteuil en al de lucht in ging. Zelf hou ik meer van zijn echte werk. Na meer dan drie uur poëtische schoonheid die niet één moment had verveeld kwam woordvoerder Piet Piryns nog 'ns zwaar uit de hoek en kondigde als apotheose, als bloemekee, graag Leonard Nolens aan. Ach, Nolens, denk je dan, schitterend dichter, en dus verwacht je onwillekeurig op een voorspelbare manier ook 'meer van hetzelfde'. Nou moe. Niet zo zaterdag toen het al tegen de ochtend aanliep. Nolens deed wat niemand nog verwachtte. Na Gruwez én Nasr, na Kouwenaar én Wigman alles weg te blazen! Je moet het kunnen! Je moet het doen! Nolens, sec en knappend als altijd, liet ons persoonlijk met de sterkste flarden uit "een dichter in Antwerpen en andere gedichten", perplex en gehavend achter.

In haar eigen plat dat wij niet kunnen kennen.
Wij dubben haar blote geheim.

Zij is nu onderweg naar ons. Naar morgen, morgen,
Dan zijn wij van haar. Van hier. Van elkaar.

Nog heel lang bleef het zaterdag nadreunen en trillen in ons. Jammer dat het gerucht dat al een hele avond lang als strovuur (of als, zegmaar, een soort intussen gemuteerde Kris de Bruyne) door de zaal had gelopen alsnog bewaarheid moest worden. Piet Piryns vroeg ons te helpen om organisator Luc De Leersnyder van mening te doen veranderen. Dat de tiende editie van Sappho ook de laatste zal zijn geweest kunnen we met zijn allen inderdaad alleen betreuren. Maar als het dan toch zo moet zijn dan is Sappho zaterdag - met Nolens die tot slot Gerhardt las - geëindigd in niets dan onversneden schoonheid.

Wat Sappho bracht - Editie 2004

gepost door Paul Rigolle@ 06:45