zondag, mei 30, 2010

Weggewaaid

Over het gedicht (7)

Of het slim is een uitspraak te doen? Of het überhaupt slim is om uitspraken te doen waaraan je ook nog ‘ns een zekere geldigheid in de tijd wil meegeven? Dat is het niet natuurlijk. Elke uitspraak is van meetafaan gedoemd om een nieuwe én vaak ook tegenstrijdige uitspraak op te roepen. Dat weten we. En toch lijkt het mij een absolute noodzaak om de dingen telkens toch maar weer te noteren. Te formuleren! Bijna tegen beter weten in. Te noteren! Vanmorgen dus bij wijze van voorbeeld opgeschreven: “Zelfvertrouwen is voor verliezers” (in het eigengereide idioom van vandaag klinkt dat tegenwoordig meer als “Zelfvertrouwen is voor losers”)… Een uitspraak om telkens weer om te draaien en te bekijken, zolang tegen het licht te houden tot ze warempel ook nog ‘ns steek begint te houden. Wat woorden achter elkaar gezet. In de onverbiddelijke logica van een zin. Een aanhef voor wat daarna moet komen. Uiterst geschikt voor wat enkel bruikbaar is voor wat nog niet is weggewaaid in een gedicht. En daardoor net zo waar als zou je van hun inhoud het komplete tegendeel beweren.

(...)



Labels:

gepost door Paul Rigolle@ 08:33