zaterdag, maart 05, 2005

Vlagen en vleugjes

Proza dat perfect als poëzie gelezen kan worden, het bestaat! Donderdagavond kreeg ik daar in het Brugse concertgebouw een glinsterend voorbeeld van te horen. Arthur Japin werd er geinterviewd door Jos Borré... En na afloop van het gesprek herhaal ik graag wat ik hier in deze kolommen al eerder zei: Een schitterend gebrek is - schrik niet - een roman zonder enig gebrek. En als Arthur Japin - niet op zijn nederlands uitspreken, dat klinkt wat al te pinnig, zei hij, liever op zijn frans - er losweg uit het hoofd enkele flarden uit voorleest gaat zijn taal bij vlagen en vleugjes klinken als kamermuziek. Dat deed het dus donderdag ook volop. Buiten, lagen op de vlakte van 't Zand de ijsschotsen voor het rapen. Het vroor in maart. Min zeven. Maar binnen zwol in wat de koudste nacht van het jaar zou worden de warmte aan van lezers bij elkaar. Zo gek veel vragen werden er na afloop niet gesteld. Het leek er op dat we alles hadden begrepen.
Sommige ouwe en eeuwig zeurende criticasters mogen dan twijfelen aan de geloofwaardigheid van het verhaal van Lucia en Giacomo. We laten ze, want ze dwalen. Soms neemt iemand voor ons alle twijfel weg: het woord is tot in veel staat.

gepost door Paul Rigolle@ 21:12