Een boek
Wat een zootje... Vanaf vorige vrijdag verbeteren we met zijn allen en dat zolang het nog duurt elke dag een wereldrecord. Stel je voor. Een wereldrecord. Wij! In een landje dat op apegapen ligt. Een baard krijg je er van... Je kunt er natuurlijk – altijd in voor een grapje - ludiek over doen. En blijven doen. Je kunt van de weeromstuit Bij Sint Jacobs uit de kleren gaan, samenstromen op het Poelaertplein of dansen op de Place Saint Lambert. Of je kunt zoals nog anderen in een totale afkeer van wie ons regeert, of dat zou moeten doen, ‘ns goed in afzondering gaan. Even de andere kant opkijken. Enkel en alleen om van dat trieste potjesvoetbal dat ons huidig escadron politici te bieden heeft af te zijn. Het niet meer te moeten aanzien. Enfin, één ding dient zich aan, ook dit is een Belgische realiteit: langzaam maar zeker zie ik om mij heen én alom de moeheid in de rangen sluiten… Elke dag wat meer. Elke dag wat herkenbaarder. Op de trein en op de tram. Langs de A17 en de E40. Met teflon en beton. Met of zonder slappe lach. Op de grintweg en bij het frietkot van Verkindere lees ik steeds meer in alle ogen: Wij zijn het beu. Time ’s up. Let it be naked.Daarom dacht ik vanmorgen – altijd in voor een mooi gebaar - op de ochtend van de 251° dag zonder regering, ik geef die De Wever ‘ns een boek cadeau. Een boek van de Engelse historicus Tony Judt met als mooie stichtende titel “Het land is moe”. Het moet niet altijd in het latijn. Maar het is natuurlijk maar de vraag of zo’n De Wever daar een boodschap aan heeft. In plaats van blind vertrouwen te hebben in de vrije markt kunnen we vertrouwen op medeburgers en de staat zelf. Dat staat er ergens in het boek. En De Wever en de vrije markt dat zijn nu eenmaal handen op één en dezelfde buik. Enfin de match sleept zich als in dat moede schuivendnaarzee-gedicht van die ouwe Antwerpenaar naar zijn absolute eind. En daar wachten ons, wat dacht je, nieuwe verkiezingen, want dat is toch wat die toekomstig burgemeester van een De Wever wil. Wat zei Jan Mulder deze week ook alweer nadat zijn geliefde Anderlecht een reeks kansen één voor één en uiterst pijnlijk de nek had omgewrongen? Jongens, hou toch op met die pirouettes in het strafschopgebied. Durf dan toch, geef dan toch die splijtende voorzet!
Well except for the name and a few other changes the story is the same one. (Neil Diamond komt straks - I am I said - weer naar Antwerpen nietwaar…). Maar misschien, heel misschien is het nu wel tijd voor iets totaal anders. Een beweging, een ramkoers, een deviatie op links of misschien wel een nieuwe partij… Die straks écht onze stem verdient!
Extern: De regeringsvorming, overal op alle plaatsen, en ondermeer ook op:
Is De Wever dom, of perfide, net als Di Rupo?
Wat De Wever wil.
Ontevredenheid bij jongeren heeft politieke richting nodig...
Tony Judt: Het land is moe
Het land is moe bij Bol en bij Cobra
Neil Diamond op 4 juni in Antwerpen
Labels: Actueel, Alles is politiek
gepost door Paul Rigolle@ 08:29
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home