Arcadim in Arcadië

Stokje

Nog heel even 5 maal 3 maal 2007

Van Librarian ontving ik net voor eindejaar een stokje. Een hardnekkige en niet te pareren aanval van viraal geweld maakte dat ik in de voorbije dagen niet kon opnemen wat mij was toegeworpen. Stokjes zijn van die leuke dingen voor de mensen. Vooral voor mensen mét een blog. Want tegenwoordig kan, zo merk ik, de wereld perfect tweeledig worden ingedeeld. In mensen mét en mensen zonder blog. Het zegt veel over beide soorten. Zo gek van die stokjes ben ik overigens niet maar als ze van een Heer van Stand afkomstig zijn als van die Librarian dan heb ik niet het minste verhaal. Hier ga ik. Voorbeeldig als wat (en door de beste ogen nagestaard).

3 bands en/of artiesten die je dit jaar hebt leren kennen
Ik ben een omnivoor. Dat is, ik weet het, niet goed voor mijn ecologische voetafdruk. Maar het is (voorlopig) niet anders. Ik eet (lees/ervaar/kijk…) veel en graag. Het leven is immers veel te kort om slechte wijn te drinken. Wie zal ik hier vernoemen? Damien Rice, James Blunt, Admiral Freebee, Richard Ashcroft, Gunther Verspecht… Al die mannenstemmen verbleken, geen één kan voor mijn part tippen aan David Gray. Wel veel inhaalbewegingen gemaakt dit jaar. Zelfs Radiohead! Zelfs Jethro Tull! En niet te vergeten: Jef Neve. En… Henryk Górecki. Wat lezen betreft… Tussen de Roth’s, de Murakami’s, de Verhulsten en de Verhelsten door toch nog de tijd gevonden om een paar échte ontdekkingen te doen. Ondermeer: 365, een schitterend dwingend dagboek van Joris Gerits, en een “klassiek” dichter waarvan ik nog niets had gelezen maar waarover en waarvan ik nu alles wil lezen (en weten): Wallace Stevens.

3 dingen die je hebt meegemaakt, gehoord… en die je altijd zullen bijblijven
De dood en het leven… Als je zelf een eind op weg bent, lijkt het allemaal intenser te worden. En het lijkt vooral ook sneller te gaan… (“Nog zoveel tijd blijft mij om te schrijven, te kijken, te horen, van dingen te houden…”). Alles wordt steeds meer overschaduwd door de uitersten van leven en dood. Aan de ene kant steeds meer geliefden, mensen waar je van hield, waar je iets aan had die je ontvallen (Magda C., …). Aan de andere kant toch telkens weer dat schitterende, onontkoombare, onverbiddellijke nieuwe leven. Ondanks de toestand van de wereld wordt er – het is gelukkig duizend keer sterker dan onszelf – ongedwongen baan geruimd voor de levenskracht, voor het vitale, het feesten… Zelf heb ik dit jaar voor het eerst het begrip “kleinkind” aan de wollige praktijk mogen toetsen. Camiel, zo heet de eerste pracht-Rigolliaan van de nieuwste generatie. En hij is er klaar voor! Elk kind verandert de wereld. En het zou pas echt geen pas geven om dat niet telkens weer als een schitterende kans te zien voor… de hele mensheid!

3 vreselijke blunders die je sinds dit jaar op je naam hebt staan
Mijn eigen blunders heb ik intussen zoals elk jaar met veel zorg onder de rooie kapmantel van mijn eigenliefde begraven. Wel hou ik daar een paar “Waarschuwingen voor mezelf” aan over. Het lijken wel voornemens:
- Gun jezelf veel meer dagen zonder internet. Dat heilige knip-en plakwerk van de dagen, dat lezen en printen van pagina’s die niet terzake doen, dat oeverloos en onmisbaar gelul met Contrabas- en andere klanken… Af en toe moet het helemaal gedaan zijn met nog langer toe te geven aan dingen die totaal onbelangrijk is...
- Nooit meer spreken over wat niet geschreven is… (Dié Roman! Dat grote stadsgedicht, Tot het bestaat, Kantersteen…)… Niemand heeft zaken met wat niet af is en wat misschien – die mogelijkheid moet je zonder verpinken, en met de enig juiste attitude die ervoor blijft zorgen dat elke vorm van bitterheid jou op dit vlak vreemd kan blijven, onder ogen zien – ook nooit af zal raken.
- Tot slot: Mijn eigen particuliere zin voor humor die er voor zorgt dat mensen… aarzelen… Meent ie het of meent ie het niet. Mijn mooiste flauwe plezanterieën, moet ik dit jaar toch echt wel wat gaan afbouwen… Sommigen lijken niet altijd de grens te kennen waarop de ernst kan vibreren dat het niet mooi meer is.

Overigens merk ik dat, hoe meer ik bij dit item blijf stilstaan, hoe meer de Zalige ergernis mij lijkt te willen bezoeken… (Frieda Van Wijck! Ben Krabbé! Geena Lisa! , bah...) (Misschien moet ik bij de aanvang van dit nieuwe jaar, ergens buiten dit bestek, ook maar ‘ns voor een apart blokje keurig verwoorde ergenis gaan zorgen…)

3 dingen die je héél stiekem ongelofelijk trots maakten
Ongelooflijk trots is wel een heel overtreffende trap van trots. Laat ik het houden bij wat gewone trots. Dat nieuwe leven van daarnet, daar had ik het al over… In veel mindere mate en slechts van het niveau van het kleine pluimstrijken, waren mijn hele kleine overwinningen in enkele poëtische prachtkermiskoersen, zoals die van Sint Niklaas en die van Harelbeke… Voorts: Mijn schijnbaar achteloze fietstochten van de voorbije zomer die mij, als leek het zonder doel, toch telkens maar weer mooi naar de marktplaatsen (en dé hoofdterrassen) van de duizend dorpen uit mijn omgeving brachten… Maar vooral het verhaal dat mij overkwam in Umbrië kan mij nog verwarmen. Op een dag raak ik in Umbrië – Tim & Lori van La Vallata wezen hierbij nog ‘ns heel luidruchtig gegroet - mijn Moleskine-carnetje kwijt (ja, ik ook, zelfs ik gebruik er eentje!). Niet wetend waar het verlies zich voordeed en rouwend om een flink aantal notities die nog niet waren uitgetikt - dat zul je altijd zien, zul je dat altijd zien – begon ik van lieverlee maar meteen een nieuw en blanco exemplaar… X aantal weken later, en allang weer van Umbrië, enfin toch zo goed als, afgekickt, komt navolgend mailtje mij verblijden:

"nous avons retrouvé votre petit journal a Palazzo Trinci (Foligno). Si vous voulez l'avoir, vous pouvez nous dire votre adresse... "

Emanuela Cecconelli, ik hou van jou !

3 aanwinsten van het jaar
- de simpele prentkaart aangevuld met mijn eigen, stiekem genomen foto van “Vesperbild” in de Pinacoteca Civico van Gubbio.
- het schitterende boek over Thierry De Cordier, De wijnjaren, dat ik om weetikwelke reden eerder had gemist. Naar aanleiding van Alechinsky in het KMSK troffen we het aan in de museumwinkel… Dit keer konden we het niet laten liggen!
- al die schitterende stukjes die ik heb verzameld, geplakt en geknipt en die ik niet meer terug kan vinden op de ogenblikken dat ik ze wil gaan gebruiken...

3 mensen die je hiermee graag wil lastigvallen
Mogelijkheden genoeg natuurlijk. Ik had gedacht aan, een beetje met de kiezende vinger van de juiste willekeur… Bert Bevers. Om zijn “Gemengde berichten” waarvoor je de tijd niet hebt om ze allemaal te lezen, maar ze zijn er wel en ze blijven komen. En ook om deze mooie foto. Aan Sylvie Marie heb ik gedacht omdat je haar poëtisch (en ander) werk zo ziet vorderen, sterker worden… en aan Wchulseiee, omdat die, nou ja, omdat die mij aan het hart ligt… Bij nader inzien doe ik het toch maar liever niet. Vermits dit stokje, Proust mag dan niet al te ver weg zijn, eerder appelleert aan onze eindejaarsdrang om alles ‘ns netjes op een rijtje te zetten en we intussen al zowat halfweg het nieuwe jaar zijn, laat ik het hier maar bij. Dat ze maar mooi ontsnappen… Laat ik zelf hout vasthouden en met dat estafettestokje af en toe ‘ns langs de tralies van mijn kooi gaan strijken. Het geeft een hels en niet eens onaangenaam lawaai. En nu mijn dierbaren, nu ga ik, al is het een dag te vroeg, Driekoningen zingen…

Met een stem om cokes te kloppen!

Labels: Blogdingen

gepost door Paul Rigolle@ 08:31