Zeis
Zoveel niet gehad, niet gezien. Zoveel niet gehoord.
Om wat het ging zat vaker in de kleinste dingen eerst.
Een hand die werd aangereikt. Een nachtrust,
onderbroken voor een woord dat niet wou
verloren gaan. Het schrijven van een laatste wil.
De tekening van de duif om in de lijnen ook
haar vlucht te zien. Vertel, bekijk het maar. Heffen we
met open borst op zoveel wetenschap een loflied aan.
Neem het blauw maar mee in de richting van de zee.
Herinneringen zingen en zagen, zijn in staat
om een man te maaien als een zeis.
© Paul Rigolle, 2007
Uit “Winterhart”, een typoscript
Rubriek: De gedichten
Labels: gedicht, Winterhart
gepost door Paul Rigolle@ 07:36
2 Comments:
niet alleen herinneringen,ook een (dit) gedicht kan maaien als een zeis...
impact!
nu al maanden aan het genieten van uw blog,
maar nu ook gevoeld hoe een vrouw door uw zeis de bodem in zichzelf even vermoedt
mooi, bedankt
Els Dekocker
Een reactie posten
<< Home