Arcadim in Arcadië

Kaneelkasteel

Het is (6)

Alsof de plaats er toe doet, is het. Wat je aanwijst. Wat je verkroppen kunt. Het is wat overblijft als jouw vinger over een atlas loopt. Het beeld dat je daarvan krijgt. De klank die zich aanlengt in jouw oor. Instantmatic. Stigmatiebel. Precairebul. Het is wat het is, het is het allemaal. En dat het went en overgaat. Of niet. Mijn kaneelkasteel. Mijn lakebos, mijn hoovercraft, mijn kotverdriet. Discrete kamer, bolster van het glas dat ik heb opgehaald. De man die straks naar Italië reist. Perugia, here I come… De man die terugkomt van Japan. (Alsof hij er is geweest!). Alsof het van de tijd afhangt, is het. De toets die toegewezen wordt. Snelfunctie. Traagsyndroom. Stroomsoldaat. De mediaman die separaat en onverrichterzake zijn Nieuwsblad vol domme, kromme koppen bergt. Nadat hij ons heeft opgeklopt. Heeft afgedaan. De clown met de kastanjes in zijn kruin. (De ratten klimmen naar zijn zaad). Wie mij ziet is het. En wie mij hoort. Het dansen van de kalveren op het ijs. Het klateren van een beek vol brekebeen. Het is dat het soms ook iets anders is. Mentaal van aard. Doffer in onze kleur. Iets wat je niet bevroedt. Iets wat je niet bevreemdt. Het is. Alweer en opnieuw. Tot tweemaal toe: het is.

Labels: Het is

gepost door Paul Rigolle@ 06:58