Iris
Nooit zo gebonden, nooit zo vrij. Het doel dat je
tussen je ogen draagt. Het punt dat je ziet,
de werking van het oog , iris, netvlies, enzovoort.
Geen bewijsvoering of ze loopt wel ergens mank.
Wat we van het leven maken? Confectie en konfetti,
humus en humeur. De rochel in de keel, de bochel
in het brein. Aftelrijmpjes in de stratosfeer, avondklok
en junkies. Alles waaraan je wat verhelpen kunt,
alles waaraan je niets kunt doen. Dieren in ademnood,
vogels vallen uit de laatste boom. Duimen maar
dat niet alles wat je schrijft ook waar moet zijn.
© Paul Rigolle, 2007
Uit “Winterhart”, een typoscript
Rubriek: De gedichten
Labels: gedicht, Winterhart
gepost door Paul Rigolle@ 07:40
4 Comments:
mooi vers...
onder de indruk...
inderdaad... duimen maar...
je sprak over dieren in ademnood
gisteren nog ontboden we hier de veearts die er in slaagde onze poes weer normaal te laten ademen
soms valt er toch nog iets te verhelpen
groeten
paul
prachtig!
En ik die daar graag aan toevoeg: aangenaam geroerd te zijn door dit soort reacties!
vooral dat laatste, hé, dat het niet allemaal waar moet zijn.
en onvermijdelijk nu de associatie met Iris Murdoch.
Een reactie posten
<< Home