Arcadim in Arcadië

Troost heb je in de vingers

Alweer een week geleden... De Sint Vedastuskerk is volgelopen. Geprangd tegen de biechtstoel sta je. En met jou staan velen rechtop. Afgeladen vol, de kerk. Je speurt, zoekt, noteert wat ingehouden is en op tal van gezichten lijkt te blijven liggen. Afscheid nemen, rouwen… Herkennen en herkend worden, het hoort niet bij de doden maar bij de levenden. Heel veel moois dat met de letter M begint. Moed, moeder, muze... Je spelt haar naam. Aan jou zullen we denken als aan de huizen van de genade. Psalm 23. Homilie. De pakkende bezinningstekst: ‘Na de verplettering...’ Je drukt de hand die nu alleen verder moet. Troost heb je in de vingers...

De Rijselstraat klimt een beetje, merk je later, als je de kerk bent uitgelopen. Kippenkramen op de zaterdagmarkt. Een kleine stad gelegen aan de grens. De geur van gebraden vlees. Vis, kaas, nylonkousen, messen, kaarsen... In je eentje bij een koffie in Au Damier waar al frans wordt gesproken. Lezend wat op bidprentjes staat weet je het... Alles is waar. Alles gaat voorbij. Een zaterdagochtend bij de grens waar het leven niet of nooit lijkt om te kijken. Hoe schokkend kan het zijn om simpelweg, om dood-gewoon te noteren dat het leven blijft verdergaan. Altijd en overal gaat het leven verder. Later en nadien. Ook in Menen. Na de verplettering...


© Paul Rigolle – Za 18/02/2006 – Troost heb je in de vingers - Cat. Zoals het licht een late foto

gepost door Paul Rigolle@ 15:24