Arcadim in Arcadië

In een lus beneden waar het blauw niet eindigt

Als het er niet was dan vonden we het uit in al zijn tinten: het bleke en het broze… De felle koppijn van het blauw. Zo staat het in het script dat jou hiervoor heeft voorbestemd. Dat je samenvallen moet in de ‘blauwte’. Samen met de schaduwen en de contouren. Dat je één moet worden met de val die beschreven staat in hoe je daar moet liggen. Daar in de buurt van de Rode Berg , getuigeheuvel, die nu alleen nog beklommen wordt door fietsers. Camping Kosmos revisited. Net als toen. Geroep, uitbundigheid van kinderstemmen, gejoel in het opspattend water van veel verplichte zomers. Nu verlaten, nu herinnering. En jij die beneden ligt in het voorjaar.

Zo te liggen als voorbestemd. Alsof de val (en alles wat daar aan vooraf gaat) jou op het tedere lijf geschreven is en het een leugen, een grove leugen is dat de val jou heeft gebroken. Het beeld moet sterk zijn. Kalm. Wat moet beklijven verdraagt geen woorden. In jezelf te liggen. Aan Zee. Verfomfaaid. Verdwenen. Weggecijferd. Sommige meisjes zijn gedoemd om niet oud te worden. Briljant als Polly Jean enkele zomers en dan nooit meer. Jou op te diepen uit de cirkel van een verhaal dat zich moet sluiten. Rondom jou. Waar jij ligt. In een lus beneden waar het blauw niet eindigt. Tot slot, tot slot van alle beelden.

© Paul Rigolle – Do 09/02/2006 – In een lus beneden waar het blauw niet eindigt - Cat. Zoals het licht een late foto

gepost door Paul Rigolle@ 05:56