Achterafstraatjes
Het bericht blijft hier al enkele dagen rondwaren. Een spookbericht voorwaar. Iets dat snijdt. Iets dat middendoor gaat, recht doorheen het hart. Straight on. Net nu de hoge hakken hebben afgedaan. Net nu wie op drift sloeg zijn plek leek te hebben gevonden, is in de nacht van donderdag op vrijdag Willy Deville – één van onze grote kleine iconen - overleden.
Hij die net na ons eigenste herfsttij van de seventies het paars wist her uit te vinden, lang nog voor Prince er aan zou komen. Gypsyking. Engel van punk en poker… Vlakgom ongeregeld. Sinatra, jawel, maar dan stevig uitgebeend. Laat ik hem en zijn betekenis hier nu maar niet omschrijven, maar iets wauwelen over muziek die kan blijven. Iets over de Backstreets of desire. De achterafstraatjes van het verlangen, juist. Denkend aan de wonderlijke mix van zijn muziek komen ook al mijn huizen terug. Al de huizen, al die mooie uithoeken, waarin ik heb gewoond. En zijn stem daarin! Veel kon ik van hem hebben. Het mocht er heel ver en heel vaak over zijn bij hem. Het mocht honderd keer groter zijn dan het was. Love and emotion! Cajun, Americana, Tex Mex, Doo Wop, de ordinaire smartlap als een dreun rond je oren… Het hele mooie zootje! Geen leegte zo groot als het Rivierenhof waarin niet zijn stem zal tanen! Willy Deville? Ik weet wie hij was want ik heb van hem gehouden. Extern:
Willy Deville thuissite
Willy Deville op Wikipedia
Deville on my space
Labels: Actueel, muziek verlicht
gepost door Paul Rigolle@ 08:00
1 Comments:
die laatste zin
Een reactie posten
<< Home