woensdag, mei 27, 2009

Werkend aan

In de ochtend, om half zes, noemt iemand mij “Liefste denker over kunst”. Dat heb ik graag; zo mag ik het horen. Aangesproken te worden door iemand waarvan ik ten zeerste hoop dat zij ook nog iemand is die het kan weten. “Liefste denker over kunst”... Een glimlach als een kruisbestuiving vult meteen mijn kamer. Kamerbreed. Volmondig. Mijn blik dwaalt af naar buiten. Het is al licht. Ik hoor de houtduiven koeren. De hagelbollen blijven enkel nog een herinnering. De maïs – de saaiste van alle saaie vruchten - groeit als kool. Werkend aan de fataliteit van dode hoeken. Mei is ontploft in mij. Laat nu maar juni komen. Met een bestemming. En de onverbiddelijkheid van een reis waarvan nu al zeker is dat ze mij ergens heen zal brengen.

Labels:

gepost door Paul Rigolle@ 06:17