Arcadim in Arcadië

Valerius

Je hoort echo’s. Mensen lopen af en aan. Sommigen waden door de zalen als door een prentenkabinet. Ze lijken maar weinig voeling te hebben. Of te vinden. “Een groot anatomist was dat toch niet", zegt iemand, niet gehinderd door heel veel kennis. “Toch niet slecht geboerd voor een schilder”, zegt een ander. Ze kijken naar het kasteel in Leupegem, Tynlon, foto’s in een kastje. Ze vergeten dat hij eerst de wereld had afgezworven. Anderen tekenen met hun vinger de bekende landschappen na. Ze vergelijken de bomen en de huizen. Van het ene doek naar het andere gaan ze. Ze claimen herkenning en leggen winter over zomer. Ik noteer dat ze er zijn. Ik hoor ze, mijn medestanders, maar ik zie ze niet. Ik heb alleen oog voor wat aan de muren hangt. Over al die tinten van het wezenloze, desparate groen, het diepzeeduikersgroen in het werk van Valerius De Saedeleer moet ik het ooit nog ‘ns hebben, denk ik. Het klinkt als een onuitgesproken belofte. Binnensmonds. Aan mezelf en niet dat een ander het kan horen. Sommigen noemen zijn werk gedateerd maar Valerius De Saedeleer leeft. Nog altijd. Je ziet hem – als een bijnabaron - in Tynlon brieven schrijven. Naar Verhaeren, Crick, Streuvels of De Bom… Je ziet hem handen leggen aan het latere werk dat hem zal herhalen. Maar het doet – meer dan vijftig jaar na datum - niets af aan de vaststelling: Valerius leeft! Zijn werk hangt in Deinze en zijn weidse landschappen - bijna dood-ervaringen - maken, zo merk ik, meer dan ooit deel uit van de bekleding van mijn ziel.

Notitie bij ‘De tuin der Afwezigen’, de Valerius De Saedeleer-tentoonstelling in het Museum van Deinze en de Leiestreek.
Catalogus: Piet Boyens, De tuin der afwezigen.
Afbeelding: © Museum van Deinze en de Leiestreek

Labels: Expo, Koekjestrommelsyndroom

gepost door Paul Rigolle@ 07:03