Arcadim in Arcadië

Of als norm...

Duras als baken (of als norm). Voor wie schrijft... Voor wie leest...

Duras om af en toe weer bij uit te komen. La douleur of La pluie d’été. Neen, dit keer simpelweg een boekje uit 1993. Meer dan mooi genoeg voor één avond: Ecrire.

"Dit huis is de plek van de eenzaamheid, toch kijkt het uit op een straat, op een plein, op een zeer oude vijver, op het schoolcomplex van het dorp. Wanneer er ijs ligt op de vijver, zijn er kinderen die komen schaatsen en me van mijn werk houden. Ik laat ze hun gang gaan, die kinderen. Ik let op ze. Alle vrouwen die kinderen hebben gehad letten op die kinderen, die ongezeglijk zijn, door het dolle heen, zoals alle kinderen. Maar wat een angst, elke keer weer, de ergst denkbare. En wat een liefde."

En ook:

”Het geschrevene komt aan als de wind, het is naakt, het is inkt, het is het geschrevene, en het is vergankelijker dan al het andere vergankelijke in het leven, niets is vergankelijker, behalve dat ene, het leven.”

Marguerite Duras – Ecrire. Gallimard, Parijs 1993 (Duras was toen al... 79 !) – Nederlandse vertaling – Van Gennep Amsterdam 1994, Vert. Marianne Kaas, pagina's 12 en 45.

Extern:
Marguerite Duras bij Taalfilosofie
Ecrire

gepost door Paul Rigolle@ 06:40