Arcadim in Arcadië

Weefsel

In het begin loopt het niet echt. Een beetje harken is het zelfs. Beginnen, herbeginnen. Aarzelen. Bladeren en bijna wegleggen. Niet voor luie lezers, las ik ergens... En zo is het ook. Eerst. Even. De ogen lijken geen greep te krijgen op het verhaal. Je lijkt te willen verdwalen in een netwerk van figuren die je niet kunt duiden. Nog niet. Even wachten nog. Het ragfijne weefsel tussen de kinderen en de grote mensen heeft zich nog niet afgetekend. Het moet allemaal nog gaan gebeuren. Weefsel. Er is geen mooier woord voorhanden om het boek te benaderen, te beschrijven. En dan gaat het vanzelf. Je staat er middenin. Je ziet de Donau. Je leeft in Pest. Het is oorlog. Henriett wordt neergeschoten. Er is geen andere weg: Balint moet vertrekken, zodat ie later toch nog terug kan keren. Het magistrale einde blaast je weg... Laat je knakken als een stengel. Zou Szabo dit zonder tranen hebben geschreven? Blanka, Irèn, Pali, Henriett... Ze leven... Om je nooit meer te verlaten.

Notitie bij de lezing van 'De Katalinstraat' van Magda Szabo.

Afdeling ' Literair Logboek '

gepost door Paul Rigolle@ 08:50