Lappendeken
Momenten waarop de Radio nog mee het verschil kan maken... Gisteren nam theaterrecensent Pol Arias afscheid van Radio Eén. Het programma Mezzo ("Flirten met wat er gebeurt") groeide uit tot een
spontane en bijwijlen roerende hulde van een pak Vlaamse theatermakers aan de man die - anders dan het groot en zot geweld van generatiegenoten als Wim Vangansbeke - met mildheid sprak en oordeelde. Luc en Stefan Perceval, Michael De Cock, Stany Crets, Guy Cassiers, Els Dottermans, Jan Fabre, Ivo Vanhove, Barbara Wijckmans… Iedereen deelde mee in de warmte van het wegdeinende ogenblik. Nog het pakkendst vonden wij het saluut van Lucas Vandervost. Hij las een sonnet waarbij we eerst wat vluchtig en voorbarig dachten dat het netzogoed van Nolens kon zijn geweest. Shakespeare! Een vertaling van sonnet 76. Pol Arias had na de beklijvende tussenkomst van Vandervost een paar muziekjes nodig om zijn ontroering weg te laten ebben. Afscheid nemen van Pol Arias als publiek theaterrecensent betekent in de eerste plaats afscheid nemen van een integer man die zijn woorden wist te kiezen. Zelf dramaturg van opleiding zagen we hem zelden in de val van de rancune trappen. Zijn liefde voor het toneel en niets dan het toneel ("Elke avond gebeurt het! Elke avond gaat nog altijd het licht uit!") wist het toch maar mooi en telkens weer te halen. Van Koningsdag 2007 wil ik niet het arm- en rampzalige politiek gegeven onthouden van een aantal vergenoegde koekoeksjongen die in hun klamme kortzichtigheid al maandenlang een heel land weten te gijzelen… Nee, ik onthou dat ook in dit lappendeken van een land integere stemmen komen en gaan. Al de rest is larie.
Een aantal fragmenten over het afscheid van Pol Arias zijn tot nader order nog te beluisteren via de Radio Eén-site. (1, 2, 3, 4)
Labels: Ik let wel op de radio, Theater
gepost door Paul Rigolle@ 09:01
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home