vrijdag, september 16, 2005

Weerstaat veel met glans (2005/36)

Wat je ziet is wat je ziet. En toch. Er is water aan de overkant. Een licht dat op rood geslagen is en op dat rood blijft staan. Wat het is? Misschien een bruggenhoofd. Of een brug. Een stel dat weegt. Rollensklaar. Iets dat ergens staat en de mensheid dient. Ik zoek en denk. Knip de rechtermuis. Uit de eigenschappen leer ik de tijd maar niet de plaats. Digitaal. Het ogenblik waarop het beeld genomen werd. Een knip die het heeft weggeknipt. Uit het geheel. En nu een eiland is. Het lijkt verweerd en dat is, zoals jij intussen weet, heel vaak waarvan ik hou. Iets op zijn retour. Een klein verval. Een schilfer verf. Een dofgeworden kleur. Ik zou niet weten waar dit kunstwerk staat. Ik benoem het niet maar ook naamloos weet ik wat het is. Jij hebt het gezien en ik zie het ook. Kunst heeft vaak iets wilds. Maar vaker nog komt het zonder reden. Is het ongewild. Al is het grijs wat dof, dit weerstaat de vergelijking met veel van wat mensen maken. Dit staat. En weerstaat veel. Met glans!.

© Paul Rigolle - Vr 16/09/2005 - Weerstaat veel met glans...

gepost door Paul Rigolle@ 09:03