"Kindjes die vragen, worden overgeslagen”, zei Tom Lanoye laatst op de Nos. Maar gelukkig zei hij nog veel meer dingen waar wij bij nader inzien alleen maar vierkant achter kunnen staan. Zijn visie over de grote inzet van het moment én zijn zorg om het stelletje Vlaamse populisten dat ons al een half jaar aan de klap, en aan het lijntje houdt en eigenlijk maar heel zelden de indruk wekt ook nog voor een oplossing te willen zorgen, kan ik enkel delen. En ik hoop - bij wijze van eindejaarswens - van u krek hetzelfde!"
Vlak is mijn wit,
En wit als een stenen vis.
Onthuisd is mijn vel.
Ontvolkt ben ik.
Zij is een andere geworden. Mijn oog ontwend,
Die in mijn nekvel woonde.
(uit ‘Een vrouw’ van Hugo Claus het 12° gedicht – in de Oostakkerse gedichten”
Zo staat het er, zoveel jaren later: “Eerste muze van Hugo Claus overleden.” Het klinkt wat gratuit. Een kop in een krant. Niks meer. De foto van Louis Van Paridon in de Standaard van vandaag geeft hen beiden geheel en al terecht wat lichte sterallures mee... Maar de Oostakkerse gedichten neemt niemand nog van hen (en van ons) af.
Gedicht bij wijze van kerstwens... Eerder gepubliceerd in het tijdschrift Ambrozijn. Bij plastisch werk van Nancy Demeester - Door het raam . (Uit "Noveen" een cyclus gedichten in wording)
1. Na de kleine Nucleus-crash van 18/03/2005 zijn alle daar aan voorafgaande reacties op deze bladzijden verloren gegaan. Jammer maar helaas!
Sindsdien - wat had je gedacht - zijn we gewoon opnieuw begonnen.
2. Zoals men merken kan is op deze blog de "comments-moderatie" van toepassing. Dit heeft te maken met een aantal 'wrange' reacties uit het verleden. Alweer jammer maar helaas! En bedankt voor het oefenen van wat geduld!
