Arcadim in Arcadië

Ook al valt

Misschien zijn we met al onze glorie, met al dat ijdel geflikflooi dat onze dagen kleurt niks meer dan wat we nu al zijn: de manier waarop we op een dag door een ander worden herinnerd.
Van de grote acteur die Julien Schoenaerts was, blijft tussen al die beklijvende theaterprenten door, één beeld mij achtervolgen. Een beeld dat vreemd genoeg niks met theater te maken heeft. Of juist wel… Het jaar is 1970. De mijnstaking in Zwartberg. Schoenaerts bevolkt mee een stakingspost. Dan al heel erg ogend als een displaced person… De megafoon afwisselend met de klarinet. Hoe goed al zichtbaar is dat hij dolt met mensen waarmee hij niet echt voeling heeft. En toch is hij het die aansluiting zoekt. En vindt. Spelend wat hij is. Wordend wat hij speelt. Maar toch is ze er al: de grote vertwijfeling. Een lach die grimmig is.
Genialiteit en gekte... Ze liggen niet ver uit elkaar. En de verwarring die daar wel vaker op volgt! Aan het einde van het leven is er de verwarring die steeds meer greep krijgt op het geheel van het brein. Misschien is elke vorm van genialiteit gedoemd om te eindigen in de ontreddering van de verwarring… En zo, kom ik, denkend aan Schoenaerts, tenslotte uit bij de Dichter van de tien gedichten van de eenzaamheid die hem in veel is voorgegaan:

Geen lichaam kan ooit het mijne voelen
Geen ander oor mijn verwarring, mijn onrust
In de sprakeloze plaag van de taal.

Woorden van Hugues C. Pernath. In de dood moet men zijn meesters kennen. Het kan geen toeval zijn. Julien Schoenaerts voorgoed te willen binden aan de sprakeloze plaag van de taal… Er zijn eenheden die niet te scheiden is. Ook al valt even later alles uit elkaar.

Vandaag neemt in de kathedraal van Antwerpen al wie dat wil, afscheid van Julien Schoenaerts.

Extern: H.C. Pernath – De tien gedichten van de eenzaamheid op Dbnl.

gepost door Paul Rigolle@ 07:54