Kalklicht
Er zijn woorden om van te houden. Woorden als kroepoek en kennep. Woorden als kalklicht...Kalklicht tref ik aan in een tekst van een man die een andere man herdenkt. Een ingetogen en ontroerend afscheid in woorden. Ik lees het op het terras van een zomer waarin de ene hondsdag op de andere volgt en koelte iets van lang geleden lijkt. "(...) Vorige week ging je opeens dood. Zomaar, zonder podium, spotlight of kalklicht" lees ik... De tekst doet wat goeie teksten doen en maakt zichtbaar wat ik in mezelf herken. Hoe het is om niet goed te zijn in afscheid maar er niettemin woorden voor te blijven zoeken. En die in al hun vluchtigheid ook nog te vinden. Later. Altijd later. Plaatsvervangend. Ook ik haat het afscheid te nemen van vrienden die in het eeuwige duister verdwijnen... Ik denk aan C. die in net zo’n long hot summer zoals deze er één is, verdween. Aan M. denk ik... Aan L. die het leven liet langs een autoweg op weg naar de Provence. Zij die verdwenen zijn... Als de zoon van een koolmijner wrik ik hen opnieuw in mij naar boven. Hun gezichten net zo wazig als op een foto die zich jaren later ophoudt achter calqueerpapier. Hun ogen oplichtend bij het gloeien van ongebluste kalk in een lang vergeten zomer. Gloeihitte. Limelight... Kalklicht...
Kalklicht is een woord dat ik wil onthouden.
(n.a.v. ‘Compadre’, een tekst in de reeks Boekhouden van Johan Vandenbroucke. De Morgen – woe 19/07/2006)
gepost door Paul Rigolle@ 12:30
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home