Vroman
Wat maakt het uit. Of het nu Beverlo of Brooklyn is.
Of er een oceaan tussen zit of niet, wat kan ons dat schelen.
Het leven is overal. In de Gummistad, in het Varkensdorp.
Overal bouwt en beeft men. Overal blijven wij het verlangen
als een blauwe schaduw in onze harten dragen.
Stamelend in tunnels en talen. In de weer met knuppels
en kwalen... Niet meer dan één nacht kost het ons
om groot en grijs te worden. Maar "Oh what a night".
Het ongerijmde van rijm. Het wispelturige van wind.
Dat is wat ik van hem leer. En hoe alles kolkt en klaagt;
van meetaf aan beschoren ligt in de huishouding van ons bloed.
Ijdeltuit en Edelhert. Onbeklemd en onbevangen,
hij knipoogt als een jongen. Knerpend als sneeuw
draag ik zijn stem doorheen de mooie rommel
van mijn leden. Luidkeels hoor ik hem zingen.
Met mijn stem zingt hij. Van de aarde. En hoe het moet zijn
voor de omgevallen palmen om te blijven wuiven
in het hoofd van zij die hen zagen.
© Paul Rigolle - Vroman - gedicht uit de cyclus De Galerij - 2006
Vandaag, 10/04/2006 is dichter-duizendpoot Leo Vroman 91 geworden!
Hij heeft al onze gelukwensen!
gepost door Paul Rigolle@ 17:15
3 Comments:
en toen ponkte hij een traantje weg...
los van alle mediagekte...iets stils van Reve
Dagsluiting
Eigenlijk geloof ik niets,
en twijfel ik aan alles, zelfs aan U.
Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft,
dan denk ik, dat Gij Liefde zijt, en eenzaam,
en dat, in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt
zoals ik U.
Gerard Reve
Allerbeste Paul,
Grijs ben ik geworden. Groot nog niet. Ik betwijfel of ik het ooit zal worden. Misschien wil het niet. Vastgeroest verlangen naar het krolse kind.
De tenen krullende strijd om te zien wat zoor voor handen is.
Innige respectvolle groet
Jobe
Een reactie posten
<< Home