Arcadim in Arcadië

Deernis van eeuwen ver steekt in hem de glimlach aan

Algebra - Het leven is (1)

Graag gaat hij zitten. Hij kijkt hoe de volle maan haar licht over de dingen strijkt. Een lichte gloed op het bevroren gras. Het tuinpad glanst. Verderop de nachtlampen van de wijk waarin de eerste minnaar snurkt en snokt, zich nog 'ns omdraait in zijn slaap. Hij kijkt en zit hier graag. De natte straat wordt niet gedweild. Misschien komt ooit het collectief geheugen van het water nog terug. De vloed die alles wast. Hij hoopt het niet. De tortels zijn verstild. Pré-historie in de zaal. De koffie loopt. Hij weet wat hier vroeger is geweest. Een dier dat neer ging hurken. Een lichtbak en een streep... Wat kan hem hier en nu het algebra van het web nog schelen, de ijdeltuiterijen, de kuiperijen van een gekwetste trots die gedoemd is om zich aan steeds dezelfde steen te stoten. Iets van meewarigheid daagt op. Deemoed staat op in hem. Deernis van eeuwen ver steekt in hem de glimlach aan. Deernis om de dingen van een bedrijf dat lachwekkend zichzelf te kijken zet. Het is dat het zo moet zijn. Het leven zoals het is: het is hier geen Gazastrook, geen Petersburg of Nieuw America. Doodgewoon... Het leven hier is een veld van maanlicht in een winter die maar niet beginnen wil.

© Paul Rigolle - Zo 18/12/2005 - Deernis van eeuwen ver steekt in hem de glimlach aan - Cat. Zoals het licht een late foto

gepost door Paul Rigolle@ 07:27